NARRA SÍLVIA;
Abrí un
ojo y se me volvió a cerrar. Mierda, que jodido sueño tenía esa mañana, aunque
quería quedarme en la cama todo el santo día me tenía que levantar ya que si no
llegaría tarde al trabajo. Perezosamente me levanté y me agaché para buscar mis
zapatillas, había una pero, ¿y la otra? Me agaché un poco más para ver si se me
había colado debajo de la cama, y efectivamente estaba allí. Cuando me las puse
me levanté y me tambaleé un poco. Al final he dormido 3 o 4 horas. Maldita
Stacy.
Salí de la
habitación y el silencio me asustó. Aunque no mucho ya que todos estarían
durmiendo. Creo que Brad al final durmió a mi lado, aunque ahora no me importa
mucho la verdad. Fui hacía la cocina a prepararme algo de desayunar. Abrí el
armario de la cocina, bueno uno de los que hay, y cogí la caja de cereales.
Seguidamente caminé hacía la nevera y cogí la leche. Cuando tuve el desayuno
preparado me senté en uno de los tamburetes que hay delante de la mesa de la
cocina. Allí empecé a comer.
Algo me
resultaba estraño, recuerdo cómo Brad días antes cuando discutió con Stacy le
dijo;
Si no te vas de esta casa, ya nos iremos
Sílvia y yo, no quiero que nuestro casero sea tu padre, ya que te podrás
presentar cuando quieras con todo el derecho del mundo, pero para entonces,
nosotros no estaremos.
¿Enserio estaría
dispuesto a irse conmigo a otra casa? Bien, soy idiota por ponerme a pensar en
esto.
Pero…el caso es que llevamos casi un año siendo amigos/compañeros de
piso/enemigos y ahora novios.
¡A mí me gusta esta casa! Aunque para que Stacy
tenga otra de sus noches aquí pues
como que no.
-Brad: Buenos días
cariño-dijo Brad a mis espaldas, me asusté por unos momentos y me giré. Mierda.
Iba en boxers negros y no llevaba ninguna camiseta.
-Yo: Vístete antes de
que se despierte la bestia-murmuré, notaba mis mejillas arder.
-Brad: ¿Eh?-preguntó
confundido-Estoy cómodo así-dijo divertido y levanté la mirada para asesinarlo
con esta.
-Yo: Ya, pero yo
no-respondí cabreándome-No me da la gana que esa arpía disfrute de las
vistas-gruñí enfadada.
-Brad: ¿Disfrutar
eh?-preguntó otra vez con su tono divertido. ¡ARGH! Creo que escribiré un libro. 5001 formas de odiar al simio
Brad. Uoh. Algo me dice que los vendría bien, bueno no descartaré
esa idea para el futuro (no muy lejano).
-Yo: Claro-solté una
risita nerviosa. ¡SÍLVIA QUE NO TE
DOMINE! Claro, para ti es fácil
no mirar su…oh torso musculoso. ¡Lechugas! ¡No
es la primera vez que le ves sin camiseta! Ya pero es la primera vez que lo
veo tan…jodidamente sexy ¡Además! ¡SE ACABA DE DESPERTAR! Mira su pelo…su
voz…sus boxers negros…y su jodida voz sexy-mañanera…
-Brad: Tierra llamando
a Sílvia-dijo mientras pasaba su mano algunas veces por delante de mi cara.
-Yo: Estoy en la
tierra-susurré mirándolo-O en el paraíso…-murmuré. Joder ¿se puede saber que me
pasa?
Tienes 19-20 años y te lo quieres tirar.
Fácil.
Escupí todo mi cereal
en su torso tableta musculosa.
-Brad: ¡Pero qué
haces!-protestó quitándose la comida que le había escupido con ayuda de un
trapo de la cocina
***
Tres escasos minutos
después Brad picó a mi puerta.
-Brad: Abre amor-pidió
y me abracé a mis piernas ya que estaba sentada en el suelo de la habitación.
Debíamos poner la calefacción. Me estaba helando el culo y eso que estábamos en
finales de mayo y principios de junio.
Me levanté y abrí, un
Brad completamente confuso pero con expresión divertida en su rostro me abrazó.
-Yo: Perdón-murmuré. Y
este no había sido un problema mío bipolar. Me había puesto tan nerviosa al
verlo casi en pelotas que…se me había
ido la olla completamente.
-Brad: ¿Pero qué te ha
pasado?-preguntó con voz dulce.
-Yo: Je-tosí
nerviosamente ¿cómo le podía decir que era malditamente...matador?-Je,je-repetí el
proceso. ¡ESPERA! ¡ALERTA ROJA! ¡ALERTA ROJA FOSFORITA! ¡JODIDA ALERTA ROJA! ¡¡¡¡¡SIGUE
EN
CALZONCILLOS Y ME ESTÁ ABRAZANDO!!!!!!
No sé en qué preciso
momento. Me desmayé a las garras del jodido dios griego sexy musculoso alias
Brad.
***
-Stacy: ¿Se ha
muerto?-dijo con voz chillona. Yo la oía cómo si estuviera a kilómetros de
distancia.
Abrí los ojos y me
encontré a Brad, mirándome preocupado y por suerte ya estaba vestido, y a Stacy
con
cara de decepción.
-Stacy: Uisshh
casi!-dijo y se fue para no se donde. Me incorporé sentía un dolor de cabeza
horroroso.
Maldito desmayo.
-Brad: ¿Estás bien cielo?-preguntó
con voz preocupada.
-Yo: Si Brad-murmuré y
me agarré al reposabrazos del sofá.
-Brad: Creo que es
mejor que vayamos al médico-propuso y me intentó levantar.
-Yo: ¡No!-exclamé y me
miró confuso-No es necesario-murmuré.-Quizás ha sido una bajada de azúcar, o la
presión, o anemia. Pero no es nada importante-me miró aún no muy convencido
pero lo dejó pasar.
-Brad: Pero si te
vuelves a sentir mareada o te desmayas iremos. ¿Sí?-dijo mientras acariciaba mi
mejilla y asentí bobadamente mirándolo. –Bien-dijo y sonreí.
-Stacy: Bueno me
voy-dijo mientras tenía de la mano al hombre de ayer. Y salió por la puerta dando
un portazo detrás de sí.
-Yo: ¡Halleluya!-exclamé
juntando los brazos y los alcé en forma de victoria –Juro que como vuelva a
venir a follar, o me trae unos tapones para las orejas o simplemente no la
vuelvo a dejar a entrar-gruñí y Brad sonrió divertido.
-Brad; Si señora-dijo
como tal soldado del ejercito y puse los ojos en blanco.-Hoy tengo un combate
de boxeo, ¿te gustaría venir a verme?-preguntó mientras se levantaba e iba
hacía la cocina.
-Yo: ¿Contra
quién?-pregunté siguiéndolo.
-Brad: Le llaman el
rompe sesos-soltó una carcajada-Ja, ya veremos quien rompe los sesos a
quién-dijo sin darle importancia y caminó hacia la nevera.
-Yo: Rompesesos?-casi
lo tartamudeé-.
-Brad: Si-dijo y bebió
a morro de la botella de plástico con el batido de chocolate. Para después
cerrar la nevera y apoyarse en la encimera-Pero no te preocupes-dijo y hizo un
gesto con la mano para restarle
importancia.
-Yo: Vale-mentira.
Estaba preocupada, ¿si le llaman rompesesos será por algo no?
-Brad:
¿Vendrás?-preguntó como si fuera un niño pequeño. ¿Quedarme en casa para
preocuparme más o ir allí para de todas formas ver si o no le romperá los
sesos?
-Yo: Voy, pero…¿no
podrías no aceptar este combate?-pregunté esperando a que la respuesta fuera un
sí.
-Brad: No-mierda-No,
Sílvia es muy importante, abrá un entrenador de la real academia de boxeo de
Londres. Y en este combate nos jugamos el puesto para ser el nuevo entrenador.
Me gusta el gimnasio dónde estoy pero… entiendeme. El edificio está que se cae
y no sé…-se encogió los hombros y caminó hacia la sala de estar mientras yo le
seguía.
-Yo: ¿Vas a arriesgar
tus sesos por un simple puesto de trabajo?-alcé una ceja.
-Brad: Hombre, si lo
dices así suena idiota por mi parte-dijo algo molesto.
-Yo: Es que lo es y lo
eres-gruñí y el chico suspiró.
-Brad: No me pasará
nada amor-dijo y sostuvo mi barbilla entre sus manos mientras me miraba a los
ojos-
No me pasará nada-repitió y asentí aún preocupada.
-Yo: Cómo le pasen
algo a tus sesos…Yo personalmente me comeré los de ese hombre-dije seria y Brad
rió.
-Brad: Adoro cuando te
enfadas-hizo que nuestras narices se rozaran-Y cuando antes te has puesto tan
nerviosa-susurró ahora en mi oreja. Mierda me había pillado.
-Yo: Tsé. Sólo estabas
en calzoncillos-jodidamente sexy-Nada
del otro mundo-respondí y solté una risita nerviosa. Doble mierda, ¡así no es
creíble!
-Brad: Nada del otro
mundo-repitió y puso una cara pensativa. Seguidamente se sacó la camiseta y se empezó
a sacar los pantalones. ¿Pero que pepinos…?
-Yo: ¿Q-q-qué
haces?-pregunté mientras este no paraba de quitarse los pantalones. No sé por qué
ni si quiera lo paré yo. Simplemente no podía. No podía ni huir. ¡Mueve tu trasero Sílvia! Meeeeec.
Sentido común está de vacaciones. Deje su mensaje después del piiiiiiiiiiiiiiip.
Estoy jodida.
Genial. Se acabó de
quitar los pantalones y se acercó a mí.
-Brad: A sí que por
eso antes te has desmayado…-dijo divertido. Estúpido.
No hace gracia.
-Yo: Mm…-tartamudeé-No
tienes pruebas-¡AJÁ!- Se acercó a mí, mierda como me bese estando
semi-
desnatado, hay, digo semi-desnudo. JAJAJAJAJJAJAJAJAJAJ
SEMIDESNATADO JAJAJAJAJA YA. SÍLVIA. No
me responsabilizaré de mis actos. Y de un momento a otro…me besó.
Mientras me seguía
besando me empujó hacía la encimera y por unos segundos me agarró del trasero
para subirme a esta. Oh-o. Whiston tenemos problemas. Se colocó entre mis
piernas y pude sentir a su amigito. Por
todas las lechugas del planeta…
Hizo un pequeño y
jodidamente gruñido y me acercó más a él, gemí al sentir parte de su amigo allí
abajo.
Se apartó por unos
escasos segundos para mirarme a los ojos.
-Brad: Admite que te
mueres por mis huesos- Jodido estúpido. Parecía un adolescente.
-Yo: Bésame idiota-conseguí
decir con la respiración un poco irregular.
NARRA NIALL:
Abrí los ojos y me
encontré con Anna profundamente dormida. Tenía una sonrisa en la cara, me
preguntaría en qué estaría soñando. Deposité un beso en sus labios y me
levanté. Quería prepararle el desayuno.
Bajé por las escaleras
casi dando brincos, dos de mis mejores amigos se iban a casar. Y hoy Anna y yo
hacíamos 8 meses juntos. Ya tenía su
regalo, y sabía que le iba a encantar.
Entré en la cocina y
me puse a cocinar. Cuando de repente la ventana de la cocina se rompió por un
golpe. Me agaché con miedo y me esperé a oír algún ruido. Pero nada. Me giré y
vi una piedra con un papel.
Si no haces lo que te pido, tu novia se
enterará de que la engañas.
Ven al almcén 43. A las 6 de la tarde.
Te estaré esperando.
Att; Siempre tuya Niall.
Atrapé un fuet y salí
corriendo hacía el jardín y ví a alguien que iba completamente vestido de
negro. Por mi suerte le consegí atrapar. No podía venirme a asustar y largarse.
-Yo: ¡Tengo un arma!-ehem, técnicamente es un fuet-¡Identificate!-dije
y me tiré encima de la persona y esta protestó.
-xx: ¡Suletame!-se
quejó. Espera…esa voz…
-Yo: ¿Roxy?-pregunté
totalmente confuso.
-Roxy: Si aparta-se
quejó seriamente y yo me levanté pero le bloqueé el paso para que no pudiera
escapar.
-Yo: ¿Por qué vienes a
enviarme una amenaza?-pregunté aún confuso.
-Roxy: Lo siento
Niall-dijo y empezó a llorar. ¿Pero qué pasaba?
-Yo: Eh ya
está-acaricié su brazo y me miró apenada.
-Roxy: Si no lo hacía
mi hermana…mi hermana…-sollozó y la abrazé. Lily era la culpable.
-Yo: ¿Qué hará tu
hermana?-pregunté mientras esta seguía llorando.
-Roxy: Me quitará de
la herencia de nuestros padres-murmuró. ¿Dinero?
-Yo: ¿Venías a mandarme
una amenaza solo por tu parte de la herencia?-pregunté incrédulo. Era
alucinante lo que la gente podía hacer por el simple dinero.
-Roxy: Lily es mi
hermanastra, pero mi madre y yo antes vivíamos en la auntentica miseria. Hasta
que mi madre se puso su mejor vestido y una noche conoció a mi padrastro y el
padre de Lily y se enamoraron y se casaron. Ahora trabajan en una importante
empresa y ganan millones al día. Yo…no quiero quedarme sin nada cómo antes, y
cuando muera mi madre y yo no tenga nada estaré como al principio pero sin
ella. Lily con una llamada puede
rebatarme la herencia-.
-Yo: ¿Y por qué no lo
ha hecho antes?-.
-Roxy: Por qué no es
tan fácil como parece, antes su padre a de dar el consentimiento y él me quiere
cosa
que a Lily le fastidia-murmuró.-Me está chantajeando con eso, y otra cosa
que hice…-susurró.
-Yo: ¿Qué
cosa?-pregunté, las cosas me empezaban a cuadrar. ¿Sería ella la de los
mensajes de hace tiempo?
-Roxy: Robé una
cantidad de dinero importante, nuestros padres pensaban que había sido un
ladrón que accedió a la cuenta bancaria de estos pero fui yo. Lo invertí en una
ONG y una asociación de animales abandonados-sollozó la chica.
-Yo: Pero es un buen
gesto de tu parte-apoyé.
-Roxy: Solo Lily lo
sabe y si mis padres se enteran…se enfadarán. Y no precisamente me castigarán
sin salir-dijo y se apartó de mi agarre. Me miró y le pregunté una última cosa.
-Yo: ¿Pero qué tengo
que ver yo con todo eso?-pregunté.
-Roxy: Se ha
obsesionado contigo-se encogió los hombros y alcé una ceja.
-Yo: Tendrías que
denunciarla Roxy-aconsejé.
-Roxy: No…-susurró
asustada.
-Yo: Tendrías que
hablar con tus padres-volví a aconsejar.
-Roxy: ¡Lily se
chivaría!-exclamó aterrorizada.
-Yo: Pero es una buena
causa…-razoné.
-Roxy: Ellos no lo
entendrían-cruzó los brazos frustrada.
-Yo: El no ya lo
tienes, ahora ves a por el sí-dije y sonrió por unos instantes.-Si no les dices
nunca lo sabrás si lo entenderán o no-dije y asintió con la cabeza.-Roxy,
inténtalo, razónalo con ellos. Sino, sería peor quedarte sin herencia. Aunque
podrías trabajar…-dije y puso una mueca.
-Roxy: Yo nunca he
trabajado-dijo y solté una carcajada.
-Yo: Me lo imaginaba,
pero igualmente te iría bien sabes? No toda la vida has de ser una mantenida,
ni tampoco has de depender de la herencia de tus padres-dije y asintió con la
cabeza.
-Roxy: Tienes
razón-murmuró-Le diré a mis padres hoy pero igualmente…ten cuidado con Lily,
Niall-me advirtió.
-Yo: Lo tendré-dije y
cuando me quise dar cuenta se había ido.
Un escalofrío recorrió
todo mi cuerpo. Esperaba que le fuera bien a Roxy.
***
-Anna: ¡Felicidades
Nialler!-dijo mi chica toda contenta acabando de bajar de las escaleras.
-Yo: Felicidades
princesa-dije y me puso sus brazos por la altura de mis hombros y me besó.
-Anna: Vámonos tengo
una sorpresa para ti-dijo y reí al ver cómo salía prácticamente corriendo hacía
la puerta de casa.
-Yo: Anna-dije y se
giró.
-Anna: ¿Qué
pasa?-preguntó sonriendo aún.
-Yo: ¿Irás en
pijama?-pregunté mirándola de arriba abajo y esta sonrió tímidamente.
-Anna: Se me había
olvidado-murmuró y subió corriendo las escaleras. Subí yo también ya que me
había de cambiar.
***
Anna conducía mientras
cantába canciones, y yo las cantaba con ella.
-Anna: That’s when I
look at youuuuuu-dijo cantando un trozo de la canción ‘’When I look at you’’ de
Miley Cyrus solté una carcajada. Me encantaba verla así de feliz.
-Yo: ¿Me vas a decir
dónde vamos?-pregunté impaciente. Y la chica negó con la cabeza. Bufé
frustrado.
Cuando llegamos
sonreí. Me había traído al lugar de nuestra primera cita, cuando me escapé del
instituto
para prepararle un picnic. Al mismo parque. Del maletero sacó la
cesta y el mantel y lo preparó todo ella.
Hice una llamada para
que me trajeran el regalo para Anna.
Empezamos a comer, ya
que al final no me había dado tiempo a prearar algo de desayunar y los dos
estábamos hambrientos.
Uno de nuestros
guardaspaldas llegó con el regalo me lo entregó y se fue por dónde había
venido. Anna curiosa se levantó para verlo.
-Anna: ¿Qué es? ¿Qué es?-preguntó
y yo reí mientras lo escondía dentrás mío.
-Yo: Ah…antes dame un
beso-puse morritos y ella me besó dulcemente. Luego le entregé el regalo y lo
abrió.
-Anna: ¡¡¡QUÉ
MONADA!!!-exclamó abrazando al cachorro.
-Yo: Sé que te encantan
los perros, y que te gustaría pasar más tiempo con Cloe pero… esta será
nuestro-sonreí acariciando al cachorro.
-Anna: ¿Es
chica?-preguntó y la perrita le lamió la cara. Anna y yo nos pusimos a reír.
-Yo: Sip, es
perrita-dije y nos sentamos los dos en
la hierba.
-Anna: ¿Cómo te
gustaría que se llamara?-preguntó mirándome y suspiré tumbándome mientras
cruzaba mis brazos por debajo de la cabeza para apoyarme.
-Yo: Cómo
quieras-dije.
-Anna: No sé…escoge
tú-soltó una carcajada.
-Yo: Laika-propuse.
-Anna: Me gusta-opinó
y sonreí orgulloso.- Pero más me gustas tú-se tumbó a mi lado y me besó
mientras tenía a Laika abrazada a ella.
NARRA OIHANA:
Ayudé a Harry a salir
del coche. Ya estábamos de vuelta a casa y cómo casi siempre no había nadie
dentro de esta.
Cuando cerré la puerta
me giré y ví a Harry caminar normal cómo siempre hasta un poco mejor hacía el
salón.
-Yo: ¿No te habías
torcido el pie verdad?-gruñí y oí una carcajada por parte de mi novio. Fui
hasta dónde
se encontraba.
-Harry: Adoro verte preocupada
por mí-se encogió los hombros y hizo que sus zapatos volaran a alguna parte del
salón.
-Yo: Cómo me la
vuelvas a colar Styles…-advertí cruzando los brazos delante de mí.
-Harry: Qué?-preguntó
con una sonrisa traviesa.
-Yo: No te gustaría
saberlo-murmuré y caminé hacía el sofá para sentarme allí.
-Harry: Perro
ladrador, poco mordedor-sabía que estaba rodando los ojos.
-Yo: ¿Me acabas de
comparar con un perro?-dije incrédula.
-Harry: Un perro es
mucho más tierno que tú-rio.
-Yo: Harry no me
busques, porqué me vas a encontrar-gruñí entre dientes y me levanté del sofá
para
caminar hacia él.
-Harry: Quiero
encontrarte-dijo mirándome a mis ojos y noté cómo temblaban mis piernas, para
no caerme tuve la necesidad de apoyarme en un mueble del salón. ¿Cómo podía
tener ese efecto en mí?
Esta vez fue él quien
se acercó a mí caminando y me miró traviesamente.
De un momento a otro
me estaba cargando cómo un saco de patatas.
¿Pero qué…?
-Yo:
¡Súletame!-exclamé dándole golpes en la espalda y oí un pequeño quejido de su
parte.
-Harry: Pequeña estate
quieta-se quejó mientras salía de casa.
-Yo:
Harry Edward Styles Cox-gruñí.
-Harry: Dígame-soltó
una carcajada y le aporreé la espalda.-Auch-se quejó y me dio una palmada en el
trasero. Abrí los ojos como platos.
-Yo: ¿Me acabas de
tocar el culo?-pregunté intentando que mi voz sonara neutral
-Harry: Eres mi
novia-dijo simple y siguió caminando.
-Yo: Ya pero…-me
callé. Tenía razón el jodido. Pero simplemente era extraño, llamarme
paranoica.-Avísame antes-dije. No quería decir eso. Mierda, ¿qué me pasa?
-Harry: ¿Qué te
avise?-preguntó confuso. –Es como si te tuviera que avisar para hacer el amor Pequeña, te voy a tirar a esa cama, te
quitaré la ropa mientras tú me quites la mía y de un momento a otro te penetr…-le
interrumpí.
-Yo: ¡CÁLLATE
IMBÉCIL!-exclamé nervios y soltó una carcajada.
-Harry: Tienes tantos
ovarios para unas cosas, y cuando hablamos del sexo eres una tímida-acarició
dulcemente mis piernas y me sonrojé-¿A qué estás sonrojada?-preguntó.
Me bajó y me miró me
volví a sonrojar. Agaché la cabeza y mordí mi labio inferior. Él me la levantó
para que concentrara mi mirada con la suya.
-Yo: ¿Por qué me has
traido aquí?-pregunté mirando. Estábamos en un descampado.
-Harry: Mira el cielo
pequeña-murmuró alzando la cabeza. Y yo imité el gesto.
Vi un globo de los
grandes, dónde montan las personas que se acercaba a nosotros. Y al rato
aterrizó a escasos metros de nosotros. Harry habló con el que pilotaba eso y el
hombre bajó dejándonos solos a
Harry y a mí.
-Harry:
¿Subes?-preguntó sonriente y asentí con la cabeza nerviosa.
Subimos y el globo
empezó a descender. Para ser sincera tenía miedo, más que nada por Harry ya que
empezaba a tocar las cuerdas un poco a lo loco, cómo si no tuviera ni pésima
idea de cómo va.
-Yo: Harry…-pregunté
agarrándome fuerte a lo que no sabía que era exactamente-¿Seguro que sabes cómo
va esto?-preguntó.
-Harry: Sip-dijo y no
noté preocupación en su voz. Suspiré, era la primera vez que montaba en una
cosa de esas.
Soltó lo que estaba
haciendo y noté como no nos movíamos, estábamos parados en el aire.
Miré a nuestro
alrededor, por lo lejos se veía la gran casa de los chicos, y alguna
urbanización pija de los alrededores.
Me abrazó y hizo que
nuestras narices se rozaran.
-Harry: ¿Te gusta?-preguntó.
-Yo: Me
encanta-confesé.
Me besó y los dos
sonreímos a mitad del beso.
-Harry: Cásate conmigo
Oihana-me miró con sus preciosos ojos.
NARRA SÍLVIA:
Miré nerviosa a mi
alrededor, tíos con cervezas en sus manos gritando que empezara ya el combate,
había alguna que otra chica pero se veían más masculinas que algunos de los
hombres de allí.
Brad me había conseguido sitio en la primera fila,
faltaban apenas menos de 5 minutos para que empezara el combate con el rompesesos. Y la verdad, lo único que
quería es que acabara de una maldita vez todo esto, y ni si quiera había
empezado aún.
Miré el reloj colgado
en la pared. Las 22;58 de la noche. Mordí mis uñas, acción que nunca había hecho
antes, no me gustaba mordérmelas, pero si no lo hacía en ese momento entraría
en pánico en cualquier
momento.
Recordé nuestra
pequeña salvaje mañana y me sonrojé yo misma. Sonreí nerviosamente
a mi novio que ya estaba en el ring, se acercó a mí y me entregó unos guantes,
los guantes que siempre usaba.
-Brad: Toma cariño, si
pasa cualquier cosa quiero que te los quedes-dijo con voz neutral y intenté no
morirme ahogada por mi misma saliva. ¿Si pasa cualquier cosa?
-Yo: ¿Qué pepinos
puede pasar Brad?-Oh,oh. Los dos lo sabíamos perfectamente.-Si quieres
conservar tu miembro, más vale que seas tú quien le rompes los sesos a esa
cabeza de chorlito, sino lo haré yo personalmente-dije mosqueada-Cómo te pase
algo te mato Brad-gruñí entre dientes y me sonrió divertidamente.-¡Pero no te
rías imbécil!-exclamé y se agachó más para robarme un beso.
-Brad: Te amo-murmuró
a escasos centímetros de mis labios y lo besé esta vez yo.
-Yo: Yo te amo
más-susurré y se apartó de mí con una sonrisa en su rostro.
Y allí estaba yo,
abrazada a unos guantes de boxeo. Rodeada de tíos/tías llenos de testosterona y
rezando a dios para que Rompesesos, no le rompiera los sesos a mi novio.
***
Rompe alias Imbécil le
dio un puñetazo en toda la mandíbula a Brad. Auch. Eso, tenía que doler. El protector de dientes de Brad salió
volando por alguna parte de la muchedumbre de la gente.
El árbitro paró un
momento el combate, y rápidamente el entrenador personal de Brad (el que
mandaba por encíma de él) fue hacía mi chico a entregarle otro protector. Brad
dirigió su mirada ahora débil hacía dónde estaba yo y me sonrió como queriendo
decir Aún estoy vivo. Mierda, le
están dando la paliza de su vida y él solo debe pensar en un estúpido y mísero
(bueno, no tan mísero, ya me entendéis) trabajo de los huevos.
-Árbitro: Última
ronda-dijo con un micrófono en su mano y la campana volvió a sonar.
Jesús, Brad le tendría
que dar bien ahora, porqué ahora rompe
lo podría dejar K.O. en cuestión de segundos.
Brad se acercó a mí como
si estuviera escalando la misma montaña del Everest. Estaba realmente mal.
Rompe mientras Brad estaba
distraído aprovechó para darle un puñetazo en toda la espalda. Él público se
calló, o eso me pareció a mí. Pude oír el quejido de Brad y cómo apretó los
dientes, se giró rápidamente y le dio en toda la cara a Rompesesos.
-Yo: ¡ESE ES MI
SIMIO!-grité cómo una fanática adolescente en el concierto de sus ídolos-¡ESE
ES MI CHICO!-rectifiqué un poco sonrojada. Aunque por los gritos de todo el
mundo no sé si alguien me escuchó.
Rompe lo asesinó con
la mirada, el cabrón tenía en sus manos asesinarle de diferentes formas. Y para
el colmo Brad tranquilamente esta mañana me había dicho que allí habían muerto
algunos chicos, pero que él no sería uno de ellos, que estuviera tranquila. ¡MIERDA! ¡TE ESTÁ ROMPIENDO POR MOMENTOS Y
TU ME DICES ESO! Estúpido y sexy Brad.
Brad empezó a luchar
de verdad, cómo había hecho al principio pero lo había dejado de hacer porqué
rompe le empezó a atacar. Ahora había sacado fuerzas de no tengo ni la pésima
idea, pero le estaba dando golpes bastante fuertes a Rompe, y este se quejaba.
Ví a mi alrededor un
poco más a mi lado izquierdo a un hombre con un traje negro que apuntaba cosas
en una libreta, creo que será el que está mirando cómo lucha Brad. Más le vale
que consiga el maldito trabajo después de esto.
Mi chico empezó a
darle fuertes golpes y alguno rompe lo esquivaba, hasta que Brad le dio al lado
de su torso y este cayó plano al suelo. ¡TOMA
TOMA PASTILLA DE GOMA!
Empecé a saltar de la
alegría y Brad se abalanzó sobre él apretando la espalda del asesino contra el suelo mientras el árbitro contaba. Y no sé cómo
ni cuando, Rompe se levantó y empotró a Brad contra el suelo poníendose de pie
encíma de él. Mama mía. ¿Eso valia?
No, no, no.
Inhalé
aire para llenar mis pulmones de este. Lo solté calmadamente y me subí al ring.
Oí los murmullos de los tíos/tías pero Rompesesos estaba demasiado ocupado para
darse cuenta que me había cabreado. Y mucho.
Le piqué
la espalda y se giró. Madre mía. ¿Cómo puede ser tan alto y tan…ancho?
-Yo: Está
bien, tienes 5 putos segundos para salir corriendo o sufrirás tu muerte-dije
gruñiendo entre dientes, ¿por qué toda la gente que estaba allí se había
callado? Cabrones eso no se hace.
Todos
empezaron a reír y el rompesesos me miró con una sonrisa estampada en su
estúpida cara.
-Yo: ¡No
os riáis de mí!-exclamé cruzándome de brazos.
-Rompesesos:
Este no es sitio para niñatas como tú-dijo y me apartó suavemente para que
saliera del ring.
-Yo:
¿Perdona?-pregunté incrédula.
-Rompesesos:
Ya me has oído nena-dijo, miré a Brad, se estaba levantando y me guiñó un ojo.
Ajá. Misión; Distraer a esta cabeza de melón.
-Yo: No no
te he oído-desafié y este se empezó a cabrear. Nota mental; no cabrear a un tipo el cuál llaman rompesesos, ¿SERÁ POR
ALGO NO?.
-Rompesesos:
Niñata no me cabrees-dijo y la simpatía con la que me había hablado
desapareció.
-Yo:
Chicos-dije al público y me giré por un instante.
Y todos me
miraron.
-Yo: ¿Soy
yo o este capullo sin cerebro me ha vuelto a llamar niñata?-pregunté y
rápidamente le dí una patada en sus testículos. La gente murmuró un OUCH, general. Rompesesos se cubrió su
parte dañada con sus manos y se puso de rodillas. –Rompe, te has equivocado de
chica, encíma de llamarme niñata, has pegado a mi novio ¡SÓLO LO PEGO YO!-exclamé
y me tiré encima de él, empezé a soltar puñetazos y patadas a lo loco hasta que
noté que unos brazos me alzaban de lo que estaba haciendo.
-Yo:
¡SOLTARME! ¡LO MATARÉ! ¡QUE QUÉ QUÉ! ¡AHORA NO ROMPES NINGUN SESO EH? ¡COBARDE!
¡COBARDE! ¡COCOCOCOCOCO!-grité e imité a una gallina mientras me sacaban de
allí. Ví cómo Brad le propinó alguna que otra ostia y Rompesesos acababa en el
suelo. -¡ESE ES MI DIOS GRIEGO!-exclamé feliz.
Al fin y
al cabo yo había acabado fuera del local, pero mi novio había ganado.
NARRA OIHANA:
No dije
nada. Volvimos a casa después del corto paseo en globo. Quería casarme con
Harry, ¡Por supuesto que quería! Pero era…demasiado pronto.
***
-Yo: Que
no Harry, todavía no-bufé, aún el corazón me iba deprisa, muy deprisa. Harry
Styles me había pedido matrimonio.
-Harry:
Pero ¿Porque? Louis y Zayn se van a casar con sus novias- dijo haciendo un
puchero. –si es por el anillo no te preocupes lo compramos mañana. – dijo
arrodillándose y suplicando.
-Yo: Que
no Harry, todavía no. – me senté en la cama.
-Harry: Si
quieres también te hago un masaje en los pies – dijo ya sacándome los zapatos.
-Yo: Y
dale. Que no Harry – dije pesadamente mientras me acababa de tu mbar en la
cama.
-Harry:
Valeeee....- hizo una pausa- Pero seguiré insistiendo. ¿Pero quieres casarte
conmigo?
-Yo: Que
no Harry todavía no.
-Harry:
Pues tu hoy pillas - Dijo medio riendo desde el suelo todavía.
Se levantó
y lo miré haciendo un puchero él me sonrió con una media sonrisa y se abalanzó
sobre mí.
-Yo: No te
puedes resistir a mis encantos-reí mientras nos seguíamos besando.
-Harry:
A..¿qué tienes de eso?-preguntó mirándome confuso y le propiné una colleja.
-Yo: Tú sí
que no pillas Styles-me hice la enfadada y di media vuelta para quedar estirada
de espaldas hacía él.
-Harry:
Prométeme que tendré el honor de llevarte al altar Harper-casi suplicó y me
giré para sonreírle dulcemente.
-Yo: Claro
que sí idiota-dije mientras me incorporaba y lo besaba. ¿Por qué a veces tenía
que ser tan estúpido? Y otras tan…en fin, creo que me entendéis. –Este verano
irémos a Canadá, y al final podrás
conocer a mi familia-dije feliz.
-Harry: Me
da miedo tu padre-confesó y solté una carcajada-¡No te rias!-protestó como si
fuera un niño pequeño-Oihana, me ha amenazado de muerte varias veces-murmuró.
-Yo: Que
son bromas de él-.
-Harry:
Ya, pero tiene una colección de escopetas, que quieres que te diga, a mi eso me
acojona-empezé a reírme. -¡No te rias!-se abalanzó sobre mí y apoyó su frente
con la mía.
-Yo: Nunca
dejaría que te pasara nada Harry-sonreí y sonrió.
-Harry: Yo
menos-y me besó. Hundió su cabeza en el espacio de mi cuello y mi mandíbula.
Allí
empezó a lamer y succionar. Mientras con sus manos acariciaba mi espalda y yo
me pegaba más a él.
Se apartó
y me miró con una sonrisa satisfecha.
-Yo: No me
lo puedo creer-murmuré tocando la zona dónde me había marcado-¿Me has marcado
Styles?-pregunté y sonrió traviesamente.
-Harry:
Eres solo mía-dijo y me tiré encima de él literalmente para hacerle lo mismo.
-Yo: Eres
un maldito adolescente-susurré y noté su respiración entrecorada.
-Harry:
Pero me adoras-susurró de vuelta.
-Yo:
Demasiado-admití.
NARRA LOUIS:
Dejé los
platos en la cocina, Alex y yo habíamos cenado juntos en su piso, cómo
últimamente hacíamos.
Fui a la
habitación de mi prometida y ví la luz del baño abierta, piqué y ella me dejó
entrar.
-Yo:
¿Dónde quieres que nos casemos?-pregunté mientras depositaba un beso en su
hombro y nos mirábamos a través del cristal, ella se estaba peinando su
cabello.
-Alex: No
importa dónde, cuándo es contigo-susurró y sonreí.
-Yo: Lo
sé-dije orgulloso y Alex soltó una carcajada.
-Alex:
Pero, mm… ya lo pensaremos-dijo y dejó el cepillo en su sitio. Se giró y me
besó cortadamente los
labios-Aún hay tiempo Tomlinson-,
-Yo: No
puedo esperar Baker-susurré esta vez yo.
Alex bajó
su mirada para mirar a su anillo y los dos sonreímos.
-Alex: Yo
tampoco, pero quiero que sea la mejor boda del mundo, con el mejor hombre del
mundo-besó mi mejilla y fuimos a la habitación.
-Yo: ¿Y
quién es el afortunado?-pregunté inocentemente.
-Alex: Mm…se
llama Louis-dijo siguiéndome el juego mientras se acercaba a mí.
-Yo: ¿Qué
más?-pregunté mientras yo también me acercaba a ella.
-Alex:
Louis, Louis Tomlinson-.
-Yo: ¿Y
qué tiene de especial para ser el mejor hombre del mundo?-pregunté alzando una
ceja y ella rio.
-Alex:
Todo, lo amo-admitió y de un saltó enrolló sus piernas en mi cintura.
-Yo: Yo te
amo más-dije sacándole su camiseta. Dios, nunca me cansaría de ella.
Ella se la
volvió a poner. ¿Eh?
-Alex:
Quieto fiera-mordió mi labio inferior y de un empujón nos tiró a los dos en la
cama.
Mierda,
maldito amiguito. ¿No puedes estarte quietecito?
Alex lo
notó y se pegó más a mí, esta chica me iba a volver loco.
Ella
empezó a quitarme toda mi ropa, pero no me dejaba quitar la suya. Solté un
pequeño gruñido/gemido cuando empezó a sacar mis boxers.
-Alex: Ya
puedes-susurró con voz malditamente sexy.
Y sin más
rodeos, quité toda su ropa, para hacerla mía. Tenía muchas ganas de casarme con
ella, para
llamarla oficialmente, Señora Tomlinson.
asdfghjklñ!!! D: Baba moment XDDDDD
ResponderEliminararrrgggg! :3 q guay, no as posat res del Zayn... ni del Liam... :*
bnu ara sols et dic aixo, dema comento con deu mana esq me de dutxar... deww :* kisses on your cheecks!
eeeeeeeeoooooooooiiiiiiiiiiiaaaaaaaaaaauuuuuuuuuuuuu!!!!!!!!!!!!!!
ResponderEliminarm'han encantat totes les histories!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!! AAAAAAAAAAAAAAAAA L'AmOo0uUrrrR!!!! <3<3<3<3<3<3<3<3<3<3
COOOOCOCOCOCOCOCOCOCOCOOOOCOCOCOCOCO XDDDDD YEAAH
CHICKEN RULEZZzZ!
Xuliisiiiim!!! M'ha encantat la Silvia, ella si es uan dona com cal!!! TOOOOOOT estaaa suppper bé wapiisiima!! Seguueiiix aiiixiiii prexioosa!!
ResponderEliminarWuao:3 Me gusta muchooo , Yo también tengo un Blogg pero no lo sé usar mucho :( Me gustaría que leas unos de mis capítulos y me digas como están :333 Esq soy Novata aún :(( Este es, si quieres entrar http://onedirectionmepuede.blogspot.com.ar/
ResponderEliminarOMG.. O.O Però d'on coi treus aquestes idees??!!?!?! Has acaparat tota la imaginació del món o què?? Està genial!! Oh god!! Però si no puc ni comentar res!!!! No sé x on començar!!! Mira: ajunta tots els comments que t'he anat fent! I aquest és el del capítol del Globo!! <3<3
ResponderEliminarPD. És genial anar en globo... ^.*