NARRA ANNA:
Suspiré pesadamente al tener
que abrir otra vez yo la puerta del apartamento de mi prima porqué esta no
abría a nadie.
Caminé por los cortos
pasillos pero por suerte un poco anchos para encaminarme a la habitación de
Oihana, y vi cómo obviamente no se había levantado de la cama.
Pañuelos y cajas vacías
de estos estaban esparcidos por toda su cama y ella parecía un zombie
descansando plácidamente en su tumba.
-Yo: Levanta tu trasero
Harper-dije severamente mientras corría las cortinas hacía arriba.
Tenía que
levantarse, no podía seguir estando en la cama como una alma en pena, que eso
es lo que era ahora por mala suerte.
-Oihana: No-sorbió por la
nariz mientras se cubría con las sábanas de la cama.
-Yo: Por favor Oihana no
puedes seguir así-murmuré sentándome al lado de mi prima y esta me abrazó
inocentemente. Estaba tremendamente rota.
-Oihana: Me prometió que
nunca me dejaría Anna-sollozó y acaricié su pelo. Nunca lo había pasado tan mal
por un chico, ni si quiera por Tom. Pero Harry le había hecho mucho daño.
-Yo: Quizás se sentía
solo…-le dije.
-Oihana: ¡Me
engañó!-exclamó con sollozos.
-Yo: Lo sé cielo-susurró.
-Oihana: ¡No me ha pedido
ni perdón!-volvió a exclamar entre sollozos.-¡Es un cabrón!-chilló
y después de
eso se tumbó en la cama rendida.-Te quiero Oihana, te amo Oihana, eres mi vida
Oihana…-dijo con recelo-¡Y una mierda! ¡Soy una imbécil! ¡Una cría! ¡Una
niñata!-.
-Yo: Pero solo se lió con
una Oihana…-intenté calmarla.
-Oihana: ¡Los pillé en la
cama! ¡En la puta cama!-exclamó furiosa-Por favor vete-dijo calmadamente ahora-
-Yo: Más tarde vendré con
Niall ¿vale?-dije dulcemente y asintió con la cabeza. Salí de la habitación y
luego salí de su apartamento.
No podía seguir así. Y
para el colmo Harry había desaparecido. Solo nos había dicho que no le
buscáramos, que estaría bien y que ya volvería cuando empezaran con el trabajo.
Ya hacía más de un mes que habíamos acabado el instituto, estábamos en
vacaciones y cada parejita se había ido a algun lugar a pasar sus vacaciones
juntos.
Liam llevaba un mes
saliendo con Amy, y estaba muy feliz. Zayn y Carolina estaban más felices que
nunca, igual que Louis y Alex, ya que en los próximos meses se iban a casar, y
ahora querían pasar tiempo libre con sus prometidos/prometidas.
Y…Niall y yo estábamos
bien, muy bien. Simplemente yo no estaba de mucho humor por lo que estaba pasando
Oihana. No se lo merecía, no me gustaba verla feliz. Siempre sufría por culpa
de los chicos, y yo al menos personalmente pensaba que con Harry las cosas
serían diferentes, pero veo que no.
Anduve caminando por las
calles de Londres, hacía un día muy bonito, cosa que era raro porqué allí no
hacía muy buen tiempo que digamos. Mi móvil empezó a vibrar y sonreí a la
pantalla al ver que era mi novio.
-Niall: Hola
princesa-dijo y sonreí estúpidamente. Amaba cuando me decía princesa.
-Yo: Hola Nialler-lo
saludé.
-Niall: ¿Cómo está
Oihana?-preguntó un tanto preocupado.
-Yo: Fatal…no levanta
cabeza…-murmuré mirando los aparates de las tiendas del centro de
Londres.-¿Sabes algo de Harry?-pregunté esperanzada.
-Niall: No-dijo
tristemente, también estaba muy preocupado por su amigo-Ha tenido que tener
alguna razón por huir de esa manera y después de hacer eso Anna, no es normal
en
Harry-suspiró.
-Yo: Me lo imagino, se
veía que quería mucho a Oihana, y no me creo que haya sido capaz de
eso…aunque,
las apariencias engañan y Harry siempre ha sido un mujeriego…-me dolía decir
eso de mi amigo, pero era verdad, quizás se había cansado de mi prima y ale, si
te he visto no me acuerdo.
-Niall: Le pidió
matrimonio Anna-dijo severo. Es verdad.
-Yo: ¿Y entonces por qué
no está pidiéndole perdón a Oihana?-alcé una ceja.
-Niall: No lo
sé-respondió el chico y agaché la cabeza.
-Yo: ¿Has hablado con los
guardaespaldas?-pregunté.
-Niall: Sí y ni rastro de
Harry, es un cantante de una banda mundialmente famosa alguien o
algo le
tendría que haber visto ya-dijo un tanto cabreado.
-Yo: Es verdad, quizás
solo esté pasando desapercibido.
-Niall: Sí quizás sea eso
pero…no sé Anna, no sé-dijo.
NARRA OIHANA:
Me levanté de la cama a
duras penas y fui hacía el baño me miré en el gran espejo de este.
Dios, daba
pena.
Tenía unas grandes ojeras
y los ojos hinchados y rojos de tanto llorar. Había adelgazado notablemente y
en general, mi aspecto era espantoso.
Sorbí por la nariz. Anna
tenía razón, no podía seguir así, pero… todo me recordaba a él. Y claro, es que
llevar una camiseta de él no ayudaba mucho a olvidarme de mi novio…
Recordé la noche en que
lo pillé con su querida (y muy zorra) amiga Cara Delevingne.
Flashback
Sonreí saliendo de casa de
Anna, de allí había salido con mi mejor vestido y mi mejor sonrisa.
Si, eran
las 3 y media de la madrugada, pero quería decirle a mi chico que quería
casarme con él. No podía seguir con Harry sabiendo que él quería que fuera su
mujer, y si, al principio me acojonó la idea. Pero lo amo, amo
profundamente a Harry Styles.
Fui en taxi, y mientras
miraba por la ventana de este pensé las palabras que iba a decirle a mi novio.
Opción 1:
Hola…verás, he estado
pensando profundamente en un tema y…quiero casarme contigo.
Opción 2:
Hey Harry! ¿Sabes? He
estado pensando y..bueno, que si quieres, o bueno, lo podemos dejar para
mañana, o la semana que viene, o dentro de unos meses o…maldita sea. Quiero
casarme contigo imbécil.
Opción 3:
¡QUIERO SER TU MUJER
STYLES!
Genial, mis nervios
habían crecido al pensar en las malditas opciones. La 2 sería la mejor no? No,
la 1 o…la 3…si la 3… bueno no, mejor la 2.
Cuando me quise dar
cuenta el taxi había llegado a su destino, estaba delante de casa de los
chicos. Pagué al taxista y caminé hacía la puerta de la casa para abrirla y
entrar, esa noche solo estaba Harry. Le había dicho que tenía que hablar con mi
tía de un asunto de mi madre y lo había dejado solito al pobre.
Empecé a subir las
escaleras para llegar al piso de arriba. Estaba temblando como si fuera una auténtica
gelatina. De repente, oí unos gemidos.
Seguramente mi rostro palideció
inmediatamente y lo hizo aún más al oír a Harry gemir mientras gruñía el nombre
de una chica, y no era precisamente mi nombre.
No sabía de dónde estaba sacando
el valor para seguir subiendo las jodidas escaleras, me encontraba en el
pasillo y la puerta de nuestra habitación estaba medio abierta. Suspiré,
inspiré, suspiré inspiré tratando de calmarme. Y anduve hacía la puerta la abrí
y rápidamente encendí la luz. Encontrándome con la imagen más dolorosa que
había visto en mi vida, y a mí me habían hecho daño física y personalmente.
Física sobretodo por tom, pero eso me había dolido más que cualquier paliza o
violación que el hijo de perra de mi ex me había hecho.
Eso me sentó cómo si me
apisotearan el corazón. Cómo si…No tenía ni una puta comparación para comparar
mi dolor en ese momento.
La tía llegó al orgasmo,
y Harry también. El chico abrió los ojos y me encontró a mí, seguramente ya estaba
llorando yo, y no sabía porqué, bueno, si, pero había sido una maldita imbécil
al creerme que nunca me engañaría, al fin y al cabo ambdos sabíamos que
pasaría.
-Yo: ¿Folla bien
verdad?-sonreí cínicamente a la guarra que se acababa de follar a mi novio.
La tía me sonrió
felizmente. No me tiré encima de ella para romperle los dientes porqué no
quería malgastar mi tiempo con esa maldita zorra.
-Harry: Oihana…-dijo el
chico aún en estado de shock-.
-Yo: ¿Qué pasa
Harry?-pregunté con voz dulce-¿Me vas a decir que también es tu hermana?
-dije
mientras notaba como mis mejillas se llenaban de lágrimas.-¿Sabes? He venido aquí,
ahora són las 4 de la madrugada, solo para decirte que sí, que quiero casarme
contigo. Pero…¿sabes lo más gracioso de todo? Te encuentro aquí, en nuestra
cama, follándote a una tía, con la qué habías tenido un rollo antes. No sé a
quién pretendo engañar, sabía que me acabarías haciendo daño…-murmuré, ya está,
mi calma desapareció y Harry intentó hablar.-¡ERES LO PEOR QUE ME HA PASADO EN
ESTA JODIDA MALDITA VIDA STYLES! ¡TE ODIO! ¡TE ODIO! ¿SABES LO QUE ME CUESTA
ARRASTRAR EL MALDITO TRASERO PARA DECIRTE QUE QUIERO CASARME CONTIGO? ¡ODIO EL
COMPROMISO! ¡LO ODIO! ¡SIEMPRE ME HAN HECHO ALGO CUANDO ME HE COMPROMETIDO CON
ALGUIEN! ¡SEA AMIGAS AMIGOS O NOVIOS! ¡ME HAN HECHO DAÑO! Y tu… tu has sido
igual que ellos-dije mirándole con odio. Nunca había estado tan enfadada como
en ese momento-Te odio Harry Styles, y créeme, te lo digo de verdad-sin decir
nada más, salí de allí.
Sorprendentemente Harry no me siguió supongo
que no tenía una excusa que inventarse para decirme.
Era patética, era
absurda, era imbécil por creerme que de verdad podía tener mi sueño de hadas
con mi ídolo. O por el simple hecho de que en verdad me quería. Lo que yo
decía,
imbécil.
Fin del flashback
Recordar lo que pasó esa
noche no me ayudó mucho. Aunque, no quería seguir así.
Me duché, me puse ropa
limpia y salí del apartamento (después de dejarlo
con Harry lo había alquilado). Fui a tomar algo, para ver si el aire libre me
ayudaba a no pensar en Harry.
Anduve hasta encontrar
alguna cafetería, entré en esta y pedí un café y una pasta. Me senté en una de
las mesas al lado de la ventana y miré a las familias, parejas, y ancianos
pasear tranquilamente por las calles.
Y mi pregunta es, ¿Tanto
cuesta ser feliz?
Removí mi café con la
pequeña cucharadita perdiéndome en el remolino que formaba mi acción al mover
el café.
-xx: Perdona señorita ¿Está
libre?-preguntó un chico con un acento un tanto raro, pero que le hacía
simpático a su vez. Y joder, estaba realmente bueno y era guapo.
Asentí con la cabeza, no
quería parecer borde porqué había sido amable el chico.
-xx: Gracias, es que
siempre me siento aquí-dijo y me noté incómoda.
-Yo: Lo siento-dije
levantándome pero me agarró de la muñeca impidíendome que me levantara.
-xx: No lo sientas, es
agradable tener compañía, y más si es tan guapa como tú-dijo y noté cómo mis
mejillas empezaban a arder-¿Me llamo Max, y tú?-dijo tendiéndome la mano.
-Yo: Oihana-dije con una
pequeña sonrisa, era raro no sonreír durante más de un mes.
-Max: Siento si te parece
mal mi observación Oihana… pero te ves mal, ¿está todo bien?-preguntó y me
entraron ganas de llorar cosa que creo que él notó.-Eh, está bien
tranquila-
acarició mi brazo.
-Yo: No está nada bien,
pero… no quiero pensar sobre el tema-dije secándome las lágrimas con la maniga
de mi jerséi de cuello alto.
Max levantó las manos en
son de paz y volví con mi pequeña sonrisa.
-Max: Entonces, olvídate del
tema ¿crees que después de que acabes tu desayuno podrías venir a pasear
conmigo?-preguntó sonriéndome.
-Yo: No tengo nada que
perder, ¿no?-dije mientras acababa mi desayuno. El sonrió satisfecho mientras
daba un sorbo de su café.-Una pregunta-dije curiosa-¿Cómo es que cada
dia te
sientas aquí?-pregunté, nunca había venido a esta cafetería, así que nunca lo
había
visto sentado en el mismo sitio obviamente.
La mirada de Max se
entristeció.
-Max: Venía aquí con mi
hija-tosí fuertemente. Parecía tener 20, 21 años no muchos más.-Es broma-dijo
riendo y lo golpeé, mierda, me recordaba a Harry-Mis padres murieron hace un
año en un accidente de coche-dijo tristemente mirando a su taza de café ahora
vacia-Y, siempre me traían aquí cuando era pequeño, tenían la costumbre de
sentarse aquí, y vengo cada día a desayunar, me recuerda a ellos y lo felices
que eramos entonces-suspiró y me senté a su lado.
-Yo: Siento lo de tus
padres-acaricié su brazo se giró para mirarme y me sonrió dulcemente aunque su
expresión era un poco triste.
-Max: Tranquila, lo tengo
superado-dijo.
-Yo: Mejor-sonreí-Piensa
que ellos no quieren verte triste-dije y él asintió con la cabeza.
-Max: Lo sé-dijo el chico
y nos levantámos. Él pagó la cuenta aunque yo me negué y salimos a pasear por
las calles, algunas fans me paraban para que nos hiciéramos una foto y eso me
molestaba al pensar como estaban las cosas con Harry. Algunas miraban muy mal a
Max, pero expliqué que solo era un amigo. Aunque no habíamos ni tenido tiempo
para hacernos amigos.
-Max: Una pregunta-dijo
cómo yo había dicho antes y solté una risita-¿Eres famosa?-preguntó
confundido-.
-Yo: Bueno…¿conoces a One
Direction?-pregunté.
-Max: La boyband del
momento-dijo como un presentador de televisión y solté una carcajada.
-Yo: La misma, pues…salí
con Harry, el chico imb.. el chico de rizos-me corregí.
-Max: ¡Por eso me sonaba
tu cara! De verte en revistas-dijo sonriente -¿Saliste? ¿Aún no
seguís
juntos?-preguntó apenado.
-Yo: No…-intenté sonreír.
-Max: Lo siento-dijo al
ver mi expresión.
-Yo: No lo sientas,
simplemente las cosas fueron mal-dije mientras me encogía los hombros.
No hablamos más del tema y paseamos, él me
empezó a contar que era de su vida, aparte de lo de sus padres no tenía más
familia, así que se puede decir que estaba solo en este mundo
aunque tenía
amigos, pero ahora estaban todos de vacaciones. Salió con una chica durante un
año y la engañó, vaya, me suena la historia. Era un chico normal, tenía 20 años
y le quedaba mucho por vivir. En septiembre empezara la universidad, igual que
yo y por lo que he entendido le gustaría ser doctor, así que estudiara
medicina.
Le conté un poco por
encima lo que me pasó con Harry, en esos temas soy muy reservada, no me gusta
contar mucho sobre mi vida privada y menos de mis penas.
-Max: ¿Te puedo invitar a
comer?-preguntó mirando el reloj y sonreí. Era un encanto de chico.
-Yo: Claro-dije, me había
caído muy bien y no encontraba nada de malo para que no
pudiéramos comer
juntos. Recibí un mensaje de Anna.
De: Anna Para:
Oihana
¿Estás bien cielo? He llamado a tu casa pero no me
lo has cogido, porfavor levanta de la
cama o vendré otra vez a tu casa
Le contesté
De: Oihana Para:
Anna
Estoy bien, he salido de casa y he conocido a un
chico, es bastante simpático, y de momento no estoy pensando en… bueno, ya
sabes
Anna me respondió que estaba
feliz, y que eso es lo que tenía que hacer, salir y olvidarme de Harry.
NARRA NIALL:
Fui hacía la cocina a
buscar algo de comida, tenía hambre. Anna estaba durmiendo en nuestra cama, ya
que esa tarde habíamos echado una siestecita
a nuestra manera.
Allí abrí la nevera y lo
pimero que ví fue un pote de nata lo cogí y rápidamente la destapé para meter
la entrada de donde salía la nata en mi boca. Amaba hacer eso. Mientras me
tragaba la nata busqué algo de chocolate, tenía antojo de comer algo dulce, ¿se
nota verdad?
Oí una risa detrás de mí
y me encontré a Anna con los brazos cruzados.
-Anna: Eres un
cochino-reprochó y me arrebató el pote de nata para hacer la misma acción
que había
hecho yo pocos minutos antes.
-Yo: ¡Eh!-me quejé
arrebatándole yo el pote-Es mío-dije abrazándolo y mi novia me hizo un puchero.
-Anna: Pues…el chocolate
es mío-dijo sonriendo y también quitándomelo de las manos. Y lo abrazó.
La miré con mala cara y
soltó una carcajada, besó mi mejilla y me devolvió la tableta de chocolate.
Sonreí victoriosamente y mi móvil vibró.
Caminé hacía la encimera
de la cocina que era donde estaba mi móvil y lo cogí, tenía un mensaje perdido.
-Yo: Es de Harry…-murmuré,
abrí el mensaje, era de texto.
De: Hazza Para:
Nialler
Nialler… llámame
-Anna: ¿Solo dice eso?-preguntó
mirando mi móvil y asentí con la cabeza-¿A qué esperas?
¡Llámale!-exclamó
impaciente.
-Yo: Voy, voy-dije
mientras ya estaba marcando a Harry.
NARRA OIHANA:
Max se empeñó en llevarme
de vuelta a mi apartamento, ya que por haberme robado un día de mi vida dijo
que era lo que menos podría hacer. Al final si que me invitó a comer, a un McDonalds,
y luego por la tarde fuimos a la feria. Hacía tiempo que no me lo pasaba tan
bien, ni con Harry.
-Max: Bueno bella dama,
aquí está vuestro castillo, y me temo que esta es una despedida-dijo triste
mientras me entregaba una flor y el gran peluche que había ganado él en uno de
los puestos de la feria.
-Yo: Tonto-reí-No quiero
este castillo-me quejé mirando mi apartamento y reímos los dos.
-Max: Lo siento, es lo
que me puedo permitir-dijo triste sobreactuando
-Yo: Ni si quiera lo has
alquilado tú!-exclamé soltando una carcajada.
-Max: Bueno, no pienses
más en ese imbécil ¿vale?-dijo acariciando mi mejilla y sonreí
dulcemente. Al
final le había contado lo que me había pasado con Harry.
Ví cómo se empezaba a
acercar y solté una risita mientras lo apartaba.
-Yo: Che torero-dije
apartándolo y me miró con cara triste.
-Max: ¿Muy
pronto?-preguntó tristemente
-Yo: Lo siento pero
sí-mordí mi labio inferior, aún no podía quitarme de la cabeza a Harry.
-Max: No te preocupes
preciosa-dijo y besó mi mejilla-Ya te llamaré para quedar otro día-dijo sonriéndome.
Nos despedimos y entré en
mi apartamento, fui a mi habitación y ví cómo estaba todo ordenado, mi pequeña
cueva en la que había vivido casi dos meses ahora era una habitación limpia,
hasta parecía nueva. La luz del baño estaba abierta fui caminando muy apoco
apoco hacía la cocina y cogí una sarten, volví al baño y la persona aún estaba allí.
-Yo: ¿Anna?-pregunté con
esperanzas de que fuera mi prima
Nadie contestó. Pero ví
como la figura de una persona se acercaba a mí.
-Yo:
LLIIIIIIIIIIIIIIIIYAAAAAAAAAAAAAIIIIIIIIIIIIIIIIIIII-exclamé mientras le daba
con la sartén pero la persona la cogió a tiempo antes de que se la estampara en
toda su cabeza. Y me cogió como si fuera un saco de patatas.-¡AYUDA! ¡AYUDA!
¡AYUDAAAAAA!-chillé mientras le daba golpes, era un hombre o al menos lo
parecía. Abrió la luz y me dejó sentada en la cama. Alcé la cabeza aún un poco
asustada para mirar la mirada que había hechado de menos en estos apenas dos
meses.
-Yo: ¿Harry…?-murmuré
sorprendida.
-Harry: Hola pequeña-dijo
mi nov… bueno, mi ex novio sonriéndome nerviosamente.
Abrí la boca, no para
hablar, sino de lo sorprendida que estaba. ¿Qué mierdas hacía aquí?
-Yo: ¿Qué
quieres?-pregunté secamente
-Harry: Hablar pequeña…-susurró
sentándose a mi lado y me abrazó pero me aparté rápidamente de su agarre y me
coloqué de pie delante de él.
-Yo: ¿Hablar?-pregunté
bordemente.
-Harry: Hablar-repitió.
-Yo: Venga, habla-dije,
me estaba empezando a cabrear.
-Harry: Yo… lo siento
Oihana-dijo mientras se mordía la uña de su pulgar-
-Yo: Más lo siento yo
Harry-casi susurré.
-Harry: Esa noche… esa
noche te acababa de pedir matrimonio y me rechazaste para luego irte…-dijo el
de rizos con la mirada perdida en el suelo.
-Yo: ¿Y ese es motivo
para ponerme los cuernos tirándote a una de tus millones de ex o ex lios?-pregunté
y se levantó hizo que nuestras manos se juntaran y me miró clavándome su mirada
en mis ojos.
-Harry: Me
cabreé-admitió.
-Yo: Mierda
Harry-susurré.
-Harry: Perdóname por favor-pidió
ahora con los ojos llenos de lágrimas.
-Yo: ¿Y cada vez que te cabrees correr el riesgo de encontrarte
follándote a otra?-pregunté,
dios, me había pasado días y noches llorando por
él. Claro que le quería perdonar, pero el daño estaba hecho.
-Harry: Oihana no puedo
vivir sin ti-dijo ahora llorando mientras me abrazaba inocentemente y yo rompí
a llorar también. Maldita sea éramos inútiles.
-Yo: ¿Por qué lo hicsiste
idiota?-sollozé mientras estábamos abrazados.
-Harry: Lo siento… lo
siento…-dijo.
-Yo: ¡Te iba a dar el si
quiero imbécil!-exclamé.
-Harry: Soy idiota-dijo
limpíandose las lágrimas.
-Yo: Lo eres-repuse.
-Harry: Lo soy-contestó.
-Yo: Mucho-repliqué.
-Harry: Muchísimo-dijo
mientras se acercaba.
-Yo: No avances más
Harold-le advertí. Dios lo había echado muchísimo de menos, y solo habían sido
apenas dos meses.
Él no me hizo caso y se
acercó más a mí.
-Yo: A la mierda, te amo
imbécil-dije antes de tirarme encima de él y empezar a besarlo.
Él respondió a mi beso y
noté cómo sonreía. Me aparté de él un poco y coloqué una de mis
manos por su
pelo, me encantaba tocarle el pelo.
-Yo: Harry, cómo vuelvas
a hacer eso juro que lo dejamos-dije y me miró asustado.
-Harry: Prometo no volver
a hacerlo-dijo el chico y me besó esta vez él.
*************************
VALE.....¡¡¡NO ME MATÉIS!! XDD
Lolololol...
Sé que a medida que habéis leido al principio os habéis quedado un poco..
WHATTTTTTTTTTTTTT?? :'''')
Eh, pero como veis que soy buena las cosas han acabado bien, ¡¡DE MOMENTO!!
COMENTAR, HACERME SABER QUE ESTÁIS VIVAS AMORES<3
jajajajajajajajajajja un zombie descansando plácidamente en su tumba!!!!!!!!!!!!!! dsjkhfkdsjhfjsdhfdskhfjdshkfjhs
ResponderEliminarsisisisi ET MATAREEMMMmmmmmMmMmMmMm!!!! mAAAhh :DD
si anna si... wtf i molt "bona" èué ajahajjajajajaj
TuuU serásS la mevaA xXIceyCreamyyyXx
I yo0 soOcC la tevaA xXCupcakieXx
MaaaLO0veYaHh <333
wtf?? quin putu idioma mes XxScenexX Noo0h?¿
qu€ craK que s0c nengggG!! jJJAJAJjajaojojoajojaojo que rarastydisuv
Woooooooooow!! Aiiixoo no m'hoo epsarabaa!! De debooooooooo!! M'has deiixaaaaaaat mooolt sopresaaa ;)!! Coooom sempre M'ENNCAAAAAANTAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAA!! Seguiix aixíí!
ResponderEliminarHEYYYYYY YO ESTIC VIVA, GÖD, PENSABA QUE FARIES QUE JA NO TORNARIEN A ESTAR JUNTS I HA ESTAT UN:
ResponderEliminar1. WTF? NOOOOOOO D:
2. LA OIHANA TE MATA
3. LA OIHANA TE REMATA
xD pero despres e vist que "tornen", millor, molt bonic, de debó, xD la OIhana con la acha el dia siguiente.... D: NO POR FAVOR! xDD sort que tot ha acabat bé pq sino la que reposaria en su tumba serias tu, xD :3 tkm tata