sábado, 14 de diciembre de 2013

T.2. Capítulo 11: Sí quiero.

NARRA ANNA:

Suspiré pesadamente al tener que abrir otra vez yo la puerta del apartamento de mi prima porqué esta no abría a nadie.

Caminé por los cortos pasillos pero por suerte un poco anchos para encaminarme a la habitación de Oihana, y vi cómo obviamente no se había levantado de la cama.

Pañuelos y cajas vacías de estos estaban esparcidos por toda su cama y ella parecía un zombie descansando plácidamente en su tumba.

-Yo: Levanta tu trasero Harper-dije severamente mientras corría las cortinas hacía arriba. 

Tenía que levantarse, no podía seguir estando en la cama como una alma en pena, que eso es lo que era ahora por mala suerte.

-Oihana: No-sorbió por la nariz mientras se cubría con las sábanas de la cama.

-Yo: Por favor Oihana no puedes seguir así-murmuré sentándome al lado de mi prima y esta me abrazó inocentemente. Estaba tremendamente rota.

-Oihana: Me prometió que nunca me dejaría Anna-sollozó y acaricié su pelo. Nunca lo había pasado tan mal por un chico, ni si quiera por Tom. Pero Harry le había hecho mucho daño.

-Yo: Quizás se sentía solo…-le dije.

-Oihana: ¡Me engañó!-exclamó con sollozos.

-Yo: Lo sé cielo-susurró.

-Oihana: ¡No me ha pedido ni perdón!-volvió a exclamar entre sollozos.-¡Es un cabrón!-chilló 
y después de eso se tumbó en la cama rendida.-Te quiero Oihana, te amo Oihana, eres mi vida Oihana…-dijo con recelo-¡Y una mierda! ¡Soy una imbécil! ¡Una cría! ¡Una niñata!-.

-Yo: Pero solo se lió con una Oihana…-intenté calmarla.

-Oihana: ¡Los pillé en la cama! ¡En la puta cama!-exclamó furiosa-Por favor vete-dijo calmadamente ahora-

-Yo: Más tarde vendré con Niall ¿vale?-dije dulcemente y asintió con la cabeza. Salí de la habitación y luego salí de su apartamento.

No podía seguir así. Y para el colmo Harry había desaparecido. Solo nos había dicho que no le buscáramos, que estaría bien y que ya volvería cuando empezaran con el trabajo. Ya hacía más de un mes que habíamos acabado el instituto, estábamos en vacaciones y cada parejita se había ido a algun lugar a pasar sus vacaciones juntos.

Liam llevaba un mes saliendo con Amy, y estaba muy feliz. Zayn y Carolina estaban más felices que nunca, igual que Louis y Alex, ya que en los próximos meses se iban a casar, y ahora querían pasar tiempo libre con sus prometidos/prometidas.

Y…Niall y yo estábamos bien, muy bien. Simplemente yo no estaba de mucho humor por lo que estaba pasando Oihana. No se lo merecía, no me gustaba verla feliz. Siempre sufría por culpa de los chicos, y yo al menos personalmente pensaba que con Harry las cosas serían diferentes, pero veo que no.

Anduve caminando por las calles de Londres, hacía un día muy bonito, cosa que era raro porqué allí no hacía muy buen tiempo que digamos. Mi móvil empezó a vibrar y sonreí a la 
pantalla al ver que era mi novio.

-Niall: Hola princesa-dijo y sonreí estúpidamente. Amaba cuando me decía princesa.

-Yo: Hola Nialler-lo saludé.

-Niall: ¿Cómo está Oihana?-preguntó un tanto preocupado.

-Yo: Fatal…no levanta cabeza…-murmuré mirando los aparates de las tiendas del centro de Londres.-¿Sabes algo de Harry?-pregunté esperanzada.

-Niall: No-dijo tristemente, también estaba muy preocupado por su amigo-Ha tenido que tener alguna razón por huir de esa manera y después de hacer eso Anna, no es normal en 
Harry-suspiró.

-Yo: Me lo imagino, se veía que quería mucho a Oihana, y no me creo que haya sido capaz de 
eso…aunque, las apariencias engañan y Harry siempre ha sido un mujeriego…-me dolía decir eso de mi amigo, pero era verdad, quizás se había cansado de mi prima y ale, si te he visto no me acuerdo.

-Niall: Le pidió matrimonio Anna-dijo severo. Es verdad.

-Yo: ¿Y entonces por qué no está pidiéndole perdón a Oihana?-alcé una ceja.

-Niall: No lo sé-respondió el chico y agaché la cabeza.

-Yo: ¿Has hablado con los guardaespaldas?-pregunté.

-Niall: Sí y ni rastro de Harry, es un cantante de una banda mundialmente famosa alguien o 
algo le tendría que haber visto ya-dijo un tanto cabreado.

-Yo: Es verdad, quizás solo esté pasando desapercibido.

-Niall: Sí quizás sea eso pero…no sé Anna, no sé-dijo.


NARRA OIHANA:

Me levanté de la cama a duras penas y fui hacía el baño me miré en el gran espejo de este. 
Dios, daba pena.

Tenía unas grandes ojeras y los ojos hinchados y rojos de tanto llorar. Había adelgazado notablemente y en general, mi aspecto era espantoso.

Sorbí por la nariz. Anna tenía razón, no podía seguir así, pero… todo me recordaba a él. Y claro, es que llevar una camiseta de él no ayudaba mucho a olvidarme de mi novio…

Recordé la noche en que lo pillé con su querida (y muy zorra) amiga Cara Delevingne.

Flashback

Sonreí saliendo de casa de Anna, de allí había salido con mi mejor vestido y mi mejor sonrisa. 

Si, eran las 3 y media de la madrugada, pero quería decirle a mi chico que quería casarme con él. No podía seguir con Harry sabiendo que él quería que fuera su mujer, y si, al principio me acojonó la idea. Pero lo amo, amo profundamente  a Harry Styles.

Fui en taxi, y mientras miraba por la ventana de este pensé las palabras que iba a decirle a mi novio.

Opción 1:

Hola…verás, he estado pensando profundamente en un tema y…quiero casarme contigo.

Opción 2:

Hey Harry! ¿Sabes? He estado pensando y..bueno, que si quieres, o bueno, lo podemos dejar para mañana, o la semana que viene, o dentro de unos meses o…maldita sea. Quiero casarme contigo imbécil.

Opción 3:

¡QUIERO SER TU MUJER STYLES!

Genial, mis nervios habían crecido al pensar en las malditas opciones. La 2 sería la mejor no? No, la 1 o…la 3…si la 3… bueno no, mejor la 2.

Cuando me quise dar cuenta el taxi había llegado a su destino, estaba delante de casa de los chicos. Pagué al taxista y caminé hacía la puerta de la casa para abrirla y entrar, esa noche solo estaba Harry. Le había dicho que tenía que hablar con mi tía de un asunto de mi madre y lo había dejado solito al pobre.

Empecé a subir las escaleras para llegar al piso de arriba. Estaba temblando como si fuera una auténtica gelatina. De repente, oí unos gemidos.

Seguramente mi rostro palideció inmediatamente y lo hizo aún más al oír a Harry gemir mientras gruñía el nombre de una chica, y no era precisamente mi nombre.

No sabía de dónde estaba sacando el valor para seguir subiendo las jodidas escaleras, me encontraba en el pasillo y la puerta de nuestra habitación estaba medio abierta. Suspiré, inspiré, suspiré inspiré tratando de calmarme. Y anduve hacía la puerta la abrí y rápidamente encendí la luz. Encontrándome con la imagen más dolorosa que había visto en mi vida, y a mí me habían hecho daño física y personalmente. Física sobretodo por tom, pero eso me había dolido más que cualquier paliza o violación que el hijo de perra de mi ex me había hecho.

Eso me sentó cómo si me apisotearan el corazón. Cómo si…No tenía ni una puta comparación para comparar mi dolor en ese momento.

La tía llegó al orgasmo, y Harry también. El chico abrió los ojos y me encontró a mí, seguramente ya estaba llorando yo, y no sabía porqué, bueno, si, pero había sido una maldita imbécil al creerme que nunca me engañaría, al fin y al cabo ambdos sabíamos que pasaría.

-Yo: ¿Folla bien verdad?-sonreí cínicamente a la guarra que se acababa de follar a mi novio.

La tía me sonrió felizmente. No me tiré encima de ella para romperle los dientes porqué no quería malgastar mi tiempo con esa maldita zorra.

-Harry: Oihana…-dijo el chico aún en estado de shock-.

-Yo: ¿Qué pasa Harry?-pregunté con voz dulce-¿Me vas a decir que también es tu hermana?
-dije mientras notaba como mis mejillas se llenaban de lágrimas.-¿Sabes? He venido aquí, ahora són las 4 de la madrugada, solo para decirte que sí, que quiero casarme contigo. Pero…¿sabes lo más gracioso de todo? Te encuentro aquí, en nuestra cama, follándote a una tía, con la qué habías tenido un rollo antes. No sé a quién pretendo engañar, sabía que me acabarías haciendo daño…-murmuré, ya está, mi calma desapareció y Harry intentó hablar.-¡ERES LO PEOR QUE ME HA PASADO EN ESTA JODIDA MALDITA VIDA STYLES! ¡TE ODIO! ¡TE ODIO! ¿SABES LO QUE ME CUESTA ARRASTRAR EL MALDITO TRASERO PARA DECIRTE QUE QUIERO CASARME CONTIGO? ¡ODIO EL COMPROMISO! ¡LO ODIO! ¡SIEMPRE ME HAN HECHO ALGO CUANDO ME HE COMPROMETIDO CON ALGUIEN! ¡SEA AMIGAS AMIGOS O NOVIOS! ¡ME HAN HECHO DAÑO! Y tu… tu has sido igual que ellos-dije mirándole con odio. Nunca había estado tan enfadada como en ese momento-Te odio Harry Styles, y créeme, te lo digo de verdad-sin decir nada más, salí de allí.

 Sorprendentemente Harry no me siguió supongo que no tenía una excusa que inventarse para decirme.

Era patética, era absurda, era imbécil por creerme que de verdad podía tener mi sueño de hadas con mi ídolo. O por el simple hecho de que en verdad me quería. Lo que yo decía, 
imbécil.

Fin del flashback

Recordar lo que pasó esa noche no me ayudó mucho. Aunque, no quería seguir así.

Me duché, me puse ropa limpia y salí del apartamento (después de dejarlo con Harry lo había alquilado). Fui a tomar algo, para ver si el aire libre me ayudaba a no pensar en Harry.

Anduve hasta encontrar alguna cafetería, entré en esta y pedí un café y una pasta. Me senté en una de las mesas al lado de la ventana y miré a las familias, parejas, y ancianos pasear tranquilamente por las calles.

Y mi pregunta es, ¿Tanto cuesta ser feliz?

Removí mi café con la pequeña cucharadita perdiéndome en el remolino que formaba mi acción al mover el café.

-xx: Perdona señorita ¿Está libre?-preguntó un chico con un acento un tanto raro, pero que le hacía simpático a su vez. Y joder, estaba realmente bueno y era guapo.

Asentí con la cabeza, no quería parecer borde porqué había sido amable el chico.

-xx: Gracias, es que siempre me siento aquí-dijo y me noté incómoda.

-Yo: Lo siento-dije levantándome pero me agarró de la muñeca impidíendome que me levantara.

-xx: No lo sientas, es agradable tener compañía, y más si es tan guapa como tú-dijo y noté cómo mis mejillas empezaban a arder-¿Me llamo Max, y tú?-dijo tendiéndome la mano.

-Yo: Oihana-dije con una pequeña sonrisa, era raro no sonreír durante más de un mes.

-Max: Siento si te parece mal mi observación Oihana… pero te ves mal, ¿está todo bien?-preguntó y me entraron ganas de llorar cosa que creo que él notó.-Eh, está bien tranquila-
acarició mi brazo.

-Yo: No está nada bien, pero… no quiero pensar sobre el tema-dije secándome las lágrimas con la maniga de mi jerséi de cuello alto.

Max levantó las manos en son de paz y volví con mi pequeña sonrisa.

-Max: Entonces, olvídate del tema ¿crees que después de que acabes tu desayuno podrías venir a pasear conmigo?-preguntó sonriéndome.

-Yo: No tengo nada que perder, ¿no?-dije mientras acababa mi desayuno. El sonrió satisfecho mientras daba un sorbo de su café.-Una pregunta-dije curiosa-¿Cómo es que cada 
dia te sientas aquí?-pregunté, nunca había venido a esta cafetería, así que nunca lo había 
visto sentado en el mismo sitio obviamente.

La mirada de Max se entristeció.

-Max: Venía aquí con mi hija-tosí fuertemente. Parecía tener 20, 21 años no muchos más.-Es broma-dijo riendo y lo golpeé, mierda, me recordaba a Harry-Mis padres murieron hace un año en un accidente de coche-dijo tristemente mirando a su taza de café ahora vacia-Y, siempre me traían aquí cuando era pequeño, tenían la costumbre de sentarse aquí, y vengo cada día a desayunar, me recuerda a ellos y lo felices que eramos entonces-suspiró y me senté a su lado.

-Yo: Siento lo de tus padres-acaricié su brazo se giró para mirarme y me sonrió dulcemente aunque su expresión era un poco triste.

-Max: Tranquila, lo tengo superado-dijo.

-Yo: Mejor-sonreí-Piensa que ellos no quieren verte triste-dije y él asintió con la cabeza.

-Max: Lo sé-dijo el chico y nos levantámos. Él pagó la cuenta aunque yo me negué y salimos a pasear por las calles, algunas fans me paraban para que nos hiciéramos una foto y eso me molestaba al pensar como estaban las cosas con Harry. Algunas miraban muy mal a Max, pero expliqué que solo era un amigo. Aunque no habíamos ni tenido tiempo para hacernos amigos.

-Max: Una pregunta-dijo cómo yo había dicho antes y solté una risita-¿Eres famosa?-preguntó confundido-.

-Yo: Bueno…¿conoces a One Direction?-pregunté.

-Max: La boyband del momento-dijo como un presentador de televisión y solté una carcajada.

-Yo: La misma, pues…salí con Harry, el chico imb.. el chico de rizos-me corregí.

-Max: ¡Por eso me sonaba tu cara! De verte en revistas-dijo sonriente -¿Saliste? ¿Aún no 
seguís juntos?-preguntó apenado.

-Yo: No…-intenté sonreír.

-Max: Lo siento-dijo al ver mi expresión.

-Yo: No lo sientas, simplemente las cosas fueron mal-dije mientras me encogía los hombros.

 No hablamos más del tema y paseamos, él me empezó a contar que era de su vida, aparte de lo de sus padres no tenía más familia, así que se puede decir que estaba solo en este mundo 
aunque tenía amigos, pero ahora estaban todos de vacaciones. Salió con una chica durante un 
año y la engañó, vaya, me suena la historia. Era un chico normal, tenía 20 años y le quedaba mucho por vivir. En septiembre empezara la universidad, igual que yo y por lo que he entendido le gustaría ser doctor, así que estudiara medicina.

Le conté un poco por encima lo que me pasó con Harry, en esos temas soy muy reservada, no me gusta contar mucho sobre mi vida privada y menos de mis penas.

-Max: ¿Te puedo invitar a comer?-preguntó mirando el reloj y sonreí. Era un encanto de chico.

-Yo: Claro-dije, me había caído muy bien y no encontraba nada de malo para que no 
pudiéramos comer juntos. Recibí un mensaje de Anna.

De: Anna             Para: Oihana
¿Estás bien cielo? He llamado a tu casa pero no me lo has cogido, porfavor levanta de la 
cama o vendré otra vez a tu casa                               

Le contesté

De: Oihana         Para: Anna
Estoy bien, he salido de casa y he conocido a un chico, es bastante simpático, y de momento no estoy pensando en… bueno, ya sabes


Anna me respondió que estaba feliz, y que eso es lo que tenía que hacer, salir y olvidarme de Harry.

 NARRA NIALL:

Fui hacía la cocina a buscar algo de comida, tenía hambre. Anna estaba durmiendo en nuestra cama, ya que esa tarde habíamos echado una siestecita a nuestra manera.

Allí abrí la nevera y lo pimero que ví fue un pote de nata lo cogí y rápidamente la destapé para meter la entrada de donde salía la nata en mi boca. Amaba hacer eso. Mientras me tragaba la nata busqué algo de chocolate, tenía antojo de comer algo dulce, ¿se nota verdad?

Oí una risa detrás de mí y me encontré a Anna con los brazos cruzados.

-Anna: Eres un cochino-reprochó y me arrebató el pote de nata para hacer la misma acción 
que había hecho yo pocos minutos antes.

-Yo: ¡Eh!-me quejé arrebatándole yo el pote-Es mío-dije abrazándolo y mi novia me hizo un puchero.

-Anna: Pues…el chocolate es mío-dijo sonriendo y también quitándomelo de las manos. Y lo abrazó.

La miré con mala cara y soltó una carcajada, besó mi mejilla y me devolvió la tableta de chocolate. Sonreí victoriosamente y mi móvil vibró.

Caminé hacía la encimera de la cocina que era donde estaba mi móvil y lo cogí, tenía un mensaje perdido.

-Yo: Es de Harry…-murmuré, abrí el mensaje, era de texto.

De: Hazza           Para: Nialler

Nialler… llámame

-Anna: ¿Solo dice eso?-preguntó mirando mi móvil y asentí con la cabeza-¿A qué esperas? 
¡Llámale!-exclamó impaciente.

-Yo: Voy, voy-dije mientras ya estaba marcando a Harry.

NARRA OIHANA:

Max se empeñó en llevarme de vuelta a mi apartamento, ya que por haberme robado un día de mi vida dijo que era lo que menos podría hacer. Al final si que me invitó a comer, a un McDonalds, y luego por la tarde fuimos a la feria. Hacía tiempo que no me lo pasaba tan bien, ni con Harry.

-Max: Bueno bella dama, aquí está vuestro castillo, y me temo que esta es una despedida-dijo triste mientras me entregaba una flor y el gran peluche que había ganado él en uno de los puestos de la feria.

-Yo: Tonto-reí-No quiero este castillo-me quejé mirando mi apartamento y reímos los dos.

-Max: Lo siento, es lo que me puedo permitir-dijo triste sobreactuando

-Yo: Ni si quiera lo has alquilado tú!-exclamé soltando una carcajada.

-Max: Bueno, no pienses más en ese imbécil ¿vale?-dijo acariciando mi mejilla y sonreí 
dulcemente. Al final le había contado lo que me había pasado con Harry.

Ví cómo se empezaba a acercar y solté una risita mientras lo apartaba.

-Yo: Che torero-dije apartándolo y me miró con cara triste.

-Max: ¿Muy pronto?-preguntó tristemente

-Yo: Lo siento pero sí-mordí mi labio inferior, aún no podía quitarme de la cabeza a Harry.

-Max: No te preocupes preciosa-dijo y besó mi mejilla-Ya te llamaré para quedar otro día-dijo sonriéndome.

Nos despedimos y entré en mi apartamento, fui a mi habitación y ví cómo estaba todo ordenado, mi pequeña cueva en la que había vivido casi dos meses ahora era una habitación limpia, hasta parecía nueva. La luz del baño estaba abierta fui caminando muy apoco apoco hacía la cocina y cogí una sarten, volví al baño y la persona aún estaba allí.

-Yo: ¿Anna?-pregunté con esperanzas de que fuera mi prima

Nadie contestó. Pero ví como la figura de una persona se acercaba a mí.

-Yo: LLIIIIIIIIIIIIIIIIYAAAAAAAAAAAAAIIIIIIIIIIIIIIIIIIII-exclamé mientras le daba con la sartén pero la persona la cogió a tiempo antes de que se la estampara en toda su cabeza. Y me cogió como si fuera un saco de patatas.-¡AYUDA! ¡AYUDA! ¡AYUDAAAAAA!-chillé mientras le daba golpes, era un hombre o al menos lo parecía. Abrió la luz y me dejó sentada en la cama. Alcé la cabeza aún un poco asustada para mirar la mirada que había hechado de menos en estos apenas dos meses.

-Yo: ¿Harry…?-murmuré sorprendida.

-Harry: Hola pequeña-dijo mi nov… bueno, mi ex novio sonriéndome nerviosamente.

Abrí la boca, no para hablar, sino de lo sorprendida que estaba. ¿Qué mierdas hacía aquí?

-Yo: ¿Qué quieres?-pregunté secamente

-Harry: Hablar pequeña…-susurró sentándose a mi lado y me abrazó pero me aparté rápidamente de su agarre y me coloqué de pie delante de él.

-Yo: ¿Hablar?-pregunté bordemente.

-Harry: Hablar-repitió.

-Yo: Venga, habla-dije, me estaba empezando a cabrear.

-Harry: Yo… lo siento Oihana-dijo mientras se mordía la uña de su pulgar-

-Yo: Más lo siento yo Harry-casi susurré.

-Harry: Esa noche… esa noche te acababa de pedir matrimonio y me rechazaste para luego irte…-dijo el de rizos con la mirada perdida en el suelo.

-Yo: ¿Y ese es motivo para ponerme los cuernos tirándote a una de tus millones de ex o ex lios?-pregunté y se levantó hizo que nuestras manos se juntaran y me miró clavándome su mirada en mis ojos.

-Harry: Me cabreé-admitió.

-Yo: Mierda Harry-susurré.

-Harry: Perdóname por favor-pidió ahora con los ojos llenos de lágrimas.

-Yo: ¿Y cada vez que te cabrees correr el riesgo de encontrarte follándote a otra?-pregunté, 
dios, me había pasado días y noches llorando por él. Claro que le quería perdonar, pero el daño estaba hecho.

-Harry: Oihana no puedo vivir sin ti-dijo ahora llorando mientras me abrazaba inocentemente y yo rompí a llorar también. Maldita sea éramos inútiles.

-Yo: ¿Por qué lo hicsiste idiota?-sollozé mientras estábamos abrazados.

-Harry: Lo siento… lo siento…-dijo.

-Yo: ¡Te iba a dar el si quiero imbécil!-exclamé.

-Harry: Soy idiota-dijo limpíandose las lágrimas.

-Yo: Lo eres-repuse.

-Harry: Lo soy-contestó.

-Yo: Mucho-repliqué.

-Harry: Muchísimo-dijo mientras se acercaba.

-Yo: No avances más Harold-le advertí. Dios lo había echado muchísimo de menos, y solo habían sido apenas dos meses.

Él no me hizo caso y se acercó más a mí.

-Yo: A la mierda, te amo imbécil-dije antes de tirarme encima de él y empezar a besarlo.

Él respondió a mi beso y noté cómo sonreía. Me aparté de él un poco y coloqué una de mis 
manos por su pelo, me encantaba tocarle el pelo.

-Yo: Harry, cómo vuelvas a hacer eso juro que lo dejamos-dije y me miró asustado.

-Harry: Prometo no volver a hacerlo-dijo el chico y me besó esta vez él.

 *************************

VALE.....¡¡¡NO ME MATÉIS!! XDD

Lolololol...

Sé que a medida que habéis leido al principio os habéis quedado un poco..

WHATTTTTTTTTTTTTT?? :'''')

Eh, pero como veis que soy buena las cosas han acabado bien, ¡¡DE MOMENTO!!

jAJÁ

COMENTAR, HACERME SABER QUE ESTÁIS VIVAS AMORES<3

3 comentarios:

  1. jajajajajajajajajajja un zombie descansando plácidamente en su tumba!!!!!!!!!!!!!! dsjkhfkdsjhfjsdhfdskhfjdshkfjhs

    sisisisi ET MATAREEMMMmmmmmMmMmMmMm!!!! mAAAhh :DD
    si anna si... wtf i molt "bona" èué ajahajjajajajaj

    TuuU serásS la mevaA xXIceyCreamyyyXx
    I yo0 soOcC la tevaA xXCupcakieXx

    MaaaLO0veYaHh <333

    wtf?? quin putu idioma mes XxScenexX Noo0h?¿

    qu€ craK que s0c nengggG!! jJJAJAJjajaojojoajojaojo que rarastydisuv

    ResponderEliminar
  2. Woooooooooow!! Aiiixoo no m'hoo epsarabaa!! De debooooooooo!! M'has deiixaaaaaaat mooolt sopresaaa ;)!! Coooom sempre M'ENNCAAAAAANTAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAA!! Seguiix aixíí!

    ResponderEliminar
  3. HEYYYYYY YO ESTIC VIVA, GÖD, PENSABA QUE FARIES QUE JA NO TORNARIEN A ESTAR JUNTS I HA ESTAT UN:
    1. WTF? NOOOOOOO D:
    2. LA OIHANA TE MATA
    3. LA OIHANA TE REMATA

    xD pero despres e vist que "tornen", millor, molt bonic, de debó, xD la OIhana con la acha el dia siguiente.... D: NO POR FAVOR! xDD sort que tot ha acabat bé pq sino la que reposaria en su tumba serias tu, xD :3 tkm tata

    ResponderEliminar