NARRA SÍLVIA:
-Brad: Eh ¿qué contenta vienes
tu hoy no?-dijo abrazándome por la altura de mi cintura mientras aún tenía las
piernas enrolladas por la suya.
-Yo: Te quiero Brad-dije
mirándolo y algo en sus preciosos ojos cambió, para estar un poco más suaves.
Era la primera vez que le había dicho te quiero.
-Brad: Yo más-murmuró y
me besó.-Por cierto-dijo sonriendo-Me encanta tu nuevo color de pelo-dijo y
apartó una de sus manos para acariciarlo suavemente.
Me bajé de cómo estaba y
fui corriendo a mi mochila (nunca llevaba bolso como las chicas de mi edad, no
sé, no me gustaba) y de allí saqué una foto que me había hecho antes de ir para
casa, después de la peluquería para enseñársela.
Brad me la arrebató de
las manos y se fue corriendo a su habitación. Lo seguí confusa y ví cómo la
colgaba a su suero. Sonreí y él se giró y me sonrió dulcemente.
-Yo: Era mía-hice un
puchero. Aunque en realidad me gustaba que se la quedara él.
-Brad: Ya no-soltó una
carcajada y me atrapó en sus brazos.-¿Me concedería el placer Sílvia Dunbar, de
cenar conmigo? Me he pasado horas en la cocina, hasta me he saltado el
entrenamiento de boxeo. He metido cosas por su culo que ni siquiera sabía que
podían caber. ¿Para qué? Para que se me quemara. No me cae bien ese
horno-arrugó la frente y no pude evitar reír, sólo imaginármelo cocinando (el
mayor logro que ha hecho alguna vez cocinando ha sido un huevo frito y se le
rompió por la mitad, después de intentarlo unas 24 veces). –Así que-siguió
contando-He pedido comida china-suspiró y me cogió de la mano para ir hasta el
salón. Efectivamente había la comida china servida. Antes apenas me había fijado.
Nos sentamos y cenamos
entre risas y alguna pequeña guerra de comida.
Al acabar nos estiramos
en el sofá y me abracé a él. Al cabo de 15 minutos alguien llamó a la
puerta.
Me levanté a regañadientes. Y abrí la puerta.
-Yo: Tía, eres cómo la
peste-suspiré y ella me miró con cara de asco. Beh, el sentimiento es mutuo.
Miré a Stacy y al tío
medio borracho, que estaba al lado de ella.
-Stacy: Vengo a pasar la
noche con este eh… ¿cómo era tu nombre cariño?-dijo y el hombre se encogió los
hombros mientras no apartaba la vista del escote de Stacy. ¡¿Pasar la noche
aquí?!
-Yo: Por encima de mi
cadáver-¡Esta era mi primera cita con Brad oficial!
Me apartó y entró
libremente. Su padre era el casero y yo la alquilada. Así que no podía hacer
nada.
-Brad: ¿Quién es
cariño?-preguntó desde el salón.
-Yo: La bestia-grité y
Stacy me asesinó con la mirada, se volvió a girar hasta ir a la habitación que
días antes ocupaba. Le saqué la lengua aún consciente de que no me veía.
Mientras el tío borracho caminaba como un pato mareado por todo el pasillo.
Suspiré y cerré la puerta
de un portazo.
Stacy no tardó en entrar
a su habitación junto al hombre. Yo volví con Brad que tenía una
cara
interrogante.
-Brad: ¿Stacy?-preguntó
sin interés.
-Yo: ¿Quién iba a ser si
no?-dije un poco borde. Todo iba bien y tenía que venir esta a
fastidiarlo
todo.
***
-Stacy:
¡AAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAHHHHHHHHH!-gimió.
-Yo: ¡MÁTALA! ¡BRAD!
¡MÁTALA!-chillé tapándome las orejas con ayuda del cojín-
¡¡¡¿Podrías no chillar
tanto mientras tengas un orgasmo?!!!-volví a chillar y oí a Brad roncar. ¿Pero
cómo mierdas puede dormir?-¡DESPIERTA MALDITO TROGLODITA!-le sacudí la espalda
un tanto con fuerza y cayó directo al suelo. Mierda.
-Brad: ¡Pero qué haces
maldita chiflada!-dijo mientras se levantaba del suelo.
-Yo: ¿Cómo puedes
dormir?-pregunté mientras los gemidos chillidos
de Stacy del tío borracho se escuchaban por toda la casa.
-Brad: Genial, encima que
no follo yo, tengo que escuchar cómo folla mi ex novia-suspiró y se volvió a
meter dentro de la cama y lo volví a empujar.
-Yo: ¡Si quieres puedes
irte a unirte y hacéis un trio ya que quieres follar!-gruñí y me tapé con el
edredón.
-Brad: Cariño era
broma-dijo intentándose volver a meter dentro de la cama.
-Yo: Ni se te ocurra
Brad-volví a gruñir y otro gemido de Stacy volvió a interrumpir mi habla.-¡Y AL
MENOS QUE TE DEJO FOLLAR AQUÍ NO CHILLES!-exclamé-Dios, esto es insoportable.
Me levanté y Brad me
estrujó entre sus brazos.
-Brad: Era broma-me miró
y asentí la cabeza aún no muy convencida, me besó y sonreí.
-Yo: No soy de esas
chicas que les das un besito y ya te están lamiendo las pelotas-lo miré
mientras cruzaba mis brazos.
-Brad: Lo sé-asintió y me
volvió a abrazar.
Al cabo de un rato, gracias a dios callaron con los gemidos chillidos gruñidos y lo que fuera eso,
tampoco me interesaba para nada.
-Brad: Aún estás
despierta?-preguntó mientras acariciaba mi brazo derecho.
-Yo: No, solo soy
sonámbula, duerme y te mataré, para cortarte en trocitos y darle de comer a esa
barbieputa-gruñí y hundí más mi cabeza contra el colchón (si eso era posible).
-Brad: ¿Aún estás
enfadada?-.
-Yo: No estoy enfadada,
simplemente me mosquea que nuestra primera cita la tengamos que haber pasado
con los chillidos de esa bestia teniendo un orgasmo con un completo
desconocido, del quál mañana seguramente echará a patadas de esta casa, claro y
cualquiera le lleva la contraria, menos yo por qué a mí me la suda-Brad soltó
una carcajada y alcé una ceja.-¿He dicho algo divertido?-me quejé haciendo un
puchero.
-Brad: Eres muy mona
cuando estás mosqueada –dijo y agarró
una mejilla mía mientras la estrujaba con su mano.
-Yo: ¡Quita
bicho!-exclamé y le di una pequeña ostia en la mano-Te pareces a mi abuela-bufé
al recordar cómo cuando iba a visitarla a la residencia, me cogía de la mejilla
y luego media residencia venía a decir AY
AY AY, QUÉ GUAPA ES TU NIETA, RACHEL (el nombre de mi abuela).
-Brad: ¡Pica!-se quejó
frotándose la mano.
-Yo: Ni si quiera te he
hecho daño-lo miré y esté asintió con la cabeza mientras hacía un tipo de
puchero. Rodé los ojos y le cogí la mano para depositar un besito en la zona
dolida. Manda huevos que le pegue yo y le ‘’cure’’ yo.-Quejica-murmuré, pero él
no me escuchó estaba demasiado concentrado en…¡¡¡¿¿¿ME ESTÁ MIRANDO LOS
SENOS???!!!
-Yo: Brad-dije con la voz
calmada y no me escuchó.-Brad-alzé un poco más la voz, a ver si así me
escuchaba. Tampoco. -¡BRAD!-exclamé y volvió en sí.-¿Me estábas mirando las
tetas?-gruñí mientras me tapaba con el edredón.
-Brad: ¿Eh?-dijo
confundido y tosió nerviosamente-No-dijo intentando parecer seguro de su
palabra.
-Yo: Claro, y yo me llamo
Stacy y grito cómo poseída del demonio mientras tengo un orgasmo-ironicé. Ni
loca sería cómo ella nunca.
-Brad: No sé si chillas o
no-dijo mirándome pícaro. Mierda, ¿eso es una indirecta?
NARRA ANNA:
Me apoyé en la baranda
metalizada del ascensor metalizado (también)
mientras tenía la cabeza agachada muerta de la vergüenza. No, no entendía
porqué Niall me tenía que acompañar al ginecólogo.
Miré nuestras manos
entrelazadas. ¿Qué llevábamos casi un año no era motivo para que me acompañara
al ginecólogo no? Anna tranquila me
intenté tranquilizar solo es una prueba rutinaria.
Vale, simplemente no
entendía por qué estaba tan nerviosa. Creo
que sí que lo sabes Anna.
Las puertas del ascensor
se abrieron, salimos de allí para caminar por el estrecho y largo pasillo hasta
la consulta del doctor. Era raro, tenía una planta solo para él. Claro, en el
hospital público que iba yo no pasaba para nada eso. Pero Niall se había empeñado
en ir al hospital caro cómo yo lo
llamaba.
Aunque he de reconocer
que me haría vergüenza ir sola. Nunca me ha gustado desnudarme delante de los
doctores. Recuerdo una vez sobre los 13-14 años que me tenían que pesar, y me
tenía que poner en ropa interior. Conclusión: Salí corriendo de allí en sujetador
y braguitas de conejito, eso porque no quería que me viera el doctor, pero me
vieron las familias y niños de la sala de espera más algunas enfermeras y la
señora de la limpieza. Inteligencia suprema la mía.
En fin. Niall abrió la
puerta no sin antes llamar y pasamos dentro. Todo muy pero que muy ordenado.
¿Era un maníaco del orden o qué?
Alcé la vista para mirar
al doctor y este tenía una sonrisa estampada en la cara. Le sonreí de vuelta
con una sonrisa nerviosa, o al menos lo intentaba disimular.
-Niall: Doctor
Trichwell-dijo mientras estrechaban las manos, luego le estreché yo y nos
sentamos en las dos sillas delante de su escritorio.
-Doctor: ¿Usted es la
señorita Anna Blanco?-dijo y asentí con la cabeza.-Bien, empecemos, ahora le
haré alguna que otra pregunta. Del hospital dónde la trataban ya me han pasado
su historial, y no he visto nada raro-Me
fijé cómo Niall estaba atento al doctor y sonreí.-
Después de algunas
preguntas (un tanto incómodas) siguió preguntándome.
-Doctor: ¿Última
regla?-preguntó mirando a la pantalla de su ordenador.
Cogí la agenda, vale
quizás suena un poco patético, pero es algo que no me lo sé muy bien de
memoria…
-Niall: 23 de abril-dijo
y lo miré, me sonrió de vuelta y yo sonreí con una pequeña sonrisa.
El doctor lo tecleó.
-Doctor: ¿Le ha venido
ya?-preguntó, estábamos a finales de mayo para empezar junio. Y no me había
venido, eso era muy raro en mi.
-Niall: N..-lo
interrumpí.
-Yo: No, no me ha
venido-dije y tosí nerviosamente. ¿Por qué odiaba tanto hablar de esto?
-Doctor: Pero aquí me
pone que nunca ha tenido problemas con las reglas-miró atentamente la pantalla.
Volví a toser.
-Niall: ¿Quieres agua?-preguntó
y negué con la cabeza.
-Doctor: ¿Utiliza
anticonceptivos o preservativo?-preguntó mientras seguía mirando la
pantalla.
Oh dios. ¿Realmente importa eso?
-Niall: Pres…-lo volví a
interrumpir.
-Yo: Preservativos, y si
algún día se nos olvida-dije mirando un tanto roja de reojo a Niall y este miró
al suelo-Me tomo la píldora, pero no muy a menudo.
El doctor asintió con la
cabeza y miró a la pantalla. Se levantó y se puso unos guantes de látex.
Mierda.
-Doctor: Vállese
desvistiendo señorita Blanco-dijo profesionalmente y se fue al monitor, para ir
preparando los geles.-Dentro de ese pequeño vestuario-dijo señalando detrás de
su escritorio dónde había una puerta. –Verá un banco para dejar su ropa y coja
una bata de las que hay colgadas, son desechables, la podrá tirar luego-.
Miré soltando una risita nerviosa a Niall que
este estaba rojo cómo un tomate. Bien, no soy la única.
Anduve hasta allí y entré
cerrando la puerta detrás de mí. Escuché una corta conversación entre mi novio
y el doctor mientras yo me iba desvistiendo.
Me saqué torpemente el
pantalón tejano. Jopetas. Quizás si que había ganado algunos quilitos de más
con tanto pastelito, bollito, tartita…
-Doctor: ¿Sabe si está
embarazada?-dijo y saqué mi pie rápidamente hasta caerme haciendo una especie
de pino del revés. Resonó la ostia que me metí.
-Niall: ¿Estás bien
Anna?-preguntó y gruñí en respuesta mientras me intentaba levantar para estar
de pie de nuevo.-Que yo sepa no doctor-murmuró. Sabía que ahora mismo le
estarían sudando las manos. Siempre le sudan cuando está nervioso. ¿Y si estoy
embarazada? ¡Tengo 18 años! ¡Dentro de apenas un mes cumpliré 19! ¡Pero
igualmente! Soy muy pequeña…
El doctor no dijo nada. Al cabo de unos
minutos salí del pequeño vestuario aún consiente que llevaba solo una bata y
por lo demás estaba desnuda.
-Doctor: Siéntese
señortia Blanco-dijo mientras señalaba la camilla con el posa pies para poner
los dos pies alzados.
Tragué saliva. ¿Era
necesario abrirme de piernas?
Niall se puso pálido. Reí
mentalmente.
Anduve hasta la camilla
prácticamente arrastrando mis pies.
-Doctor: Si quieres antes
de mirar si está embaraza puede hacer el test-dijo mirando a su monitor.
-Niall:
¡DEMONIOS!-exclamó y salió de la consulta.
-Yo: Eh…ahora vengo-dije
aún consciente que solo llevaba una pequeña bata y me estaba pelando de frio.
Salí de la consulta del
doctor y me encontré a Niall en el pasillo apoyando su frente contra la
pared.
-Niall: Yo te
quiero-murmuró-Muchísimo—repuso con voz calmada-Pero…un bebé…un pequeño
Nialler… o una pequeña Anna…créeme que lo he pensado muchas veces pero es…-.
-Yo: ¿Temprano?-murmuré
acercándome a él.
-Niall: Eso-suspiró el
chico y me miró con su miranda azul intensa.-Me matarán tus padres, quizás
enviaré a la mierda One Direction porqué los padres de las hijas/hijos que nos
tengan como fans no querrán que les guste alguien que tiene un bebé con una
niña que tiene 18 años…-sorbió por la nariz. Estaba llorando.
-Yo: Eh…Nialler…-lloriqueé
abrazándome a él y el rubio me abrazó fuerte.-No estaré embrazada. Lo sé.
Simplemente tendría mucha más hambre de la que ya tengo y técnicamente es tu
culpa-sonreímos débilmente los dos-Llevando un pequeño o pequeña dentro de mí.
-Niall: Pase lo que pase
estaré contigo. Nunca te abandonaría Anna-susurró y dejó un beso en mi
pelo-Solo si te comieras mi pizza-bromeó.
Estuvimos unos minutos
fuera. Solamente abrazados, mientras Niall me susurraba cómo todo iria bien.
Cuando estúbimos preparados los dos entramos en la consulta del doctor
nuevamente cojidos de la mano. En la mesa del doctor había un test de embarazo.
Niall apretó mi mano y asintió con la cabeza.
El doctor nos miraba sin
meter prisa al asunto.
-Yo: ¿Algún
baño?-pregunté mientras cogía el test
-Doctor: Al pasillo-dijo
y saqué mi cabeza de la puerta de la consulta para ver el pasillo.
Efectivamente había uno, y no me había ni fijado.
Salí y fui hasta el baño.
Abrí la puerta y 5 picas bastante modernas fueron mi campo de visión. Después
de estás había un retrete dentro de una cabina de metal color negro.
Me metí dentro del baño y
me levanté la bata, para seguidamente sentarme en el inodoro.
Suspiré y abrí la
caja del test de embarazo.
NARRA OIHANA:
Me estremecí al llegar por
fin a casa de los chicos al abrir la puerta. Hacía mucho frío en la ciudad de
Londres. Pero acababa de llegar del videoclub, había alquilado Love Actually la
película favorita de Harry para verla juntos. Sabía que le haría ilusión y creo
que nunca me ha pedido verla porqué sabe que odio las películas romanticonas.
Bueno, en realidad no las odio. Pero no me gusta que casi siempre sean las
mismas historias.
Los demás estaban con sus
respectivas novias, así que Harry y yo estábamos solos.
-Yo: ¿Harry?-pregunté
pero no obtuve respuesta me encogí los hombros y fui hasta la cocina a preparar
palomitas. Anduve a oscuras hasta la cocina, entré y me puse de puntitas para
llegar a un armario de un poco de altura para coger de dentro las palomitas.
Eso hice y cuando iba a pisar el suelo nuevamente alguien me cogió de la
cintura pegándome a su cuerpo.
Rápidamente reaccioné y
le levanté mi pierna izquierda para atrás dándole a quien fuera a
sus partes
bajas. Al segundo se estaba retortijando del dolor.
-x: ¡Mierda Oihana! ¡Mis
harrys juniors no sobreviran si los tractas así!
-Yo: ¿Harry?-susurré
confundida.
-Harry: ¡No! ¡Papá
Noel!-bufó frustrado y caminé para encender la luz.
-Yo: Tengo a un exnovio
psicópata que está obsesionado por mí. ¡LO PRIMERO QUE
PIENSO MIENTRAS ESTOY A
OSCURAS Y ALGUIEN ME ABRAZA POR DETRÁS ES
QUE ES ÉL!-exclamé.
-Harry: ¿No puedo abrazar
a mi novia a oscuras?-preguntó inocentemente
-Yo: No-suspiré. –Tengo
miedo Harry, solo es eso-respondí.
-Harry: Lo sé, pero
tranquila él ya no está aquí-susurró abrazándome.
-Yo: No puedo evitar
tener miedo y pesadillas-lloriqueé en su hombro y el acariciaba mi hombro.
-Harry: Shh ya está,
siempre tendrás a BananaMan para poder salvarte-sabía que estaba guiñándome un
ojo.
-Yo: Si no te tiran por
la ventana-claro está. Él chico soltó una carcajada.
-Harry: He enterrado el
cocodrilo de Niall-murmuró-Pero sh, es un secreto-reímos los dos.
Preparamos la película y
nos estiramos tapándonos con una manta por encima de nosotros. Aunque estaba
puesta la calefacción hacía frío. Si es que ya me lo decía mi padre, he salido
a mi madre ya que ella casi siempre acostuma a tener frío. Es muy friolera y yo
también.
Por la mitad de la
película alguien llamó al timbre y Harry se levantó. Fue a abrir y solo oí el
sonido de la puerta abrirse.
Al ver que tardaba me
levanté y lo vi abrazando a una rubia mientras se besaban.
-Yo: ¿Harry…?-pregunté
con la voz rota.
El chico de pelo rizado
se giró y me miró. Se había besado con otra estando yo en la sala de al lado.
-Harry: Eh…Oihana yo…-dijo
y dio un paso hacia mí mientras la rubia seguía en su sitio con la cabeza
agachada.
-Yo: ¿Cómo mierdas….te
atreves?-sollocé.
-Harry: No es lo que
parece-intentó explicar el cantante mientras yo ya estaba subiendo al piso de
arriba a por mí chaqueta.
-Yo: Ya claro-exclamé.
Iba subiendo los escalones de las escaleras de dos en dos para ir más rápida.
Finalmente llegué a la habitación de Harry yo y entré para buscar mi chaqueta.
Cuando salí me encontré con Harry.
-Harry: ¡Estás sacando
las cosas de quicio!-gritó y lo empujé desde el pecho, mal. Cayó redolando por
las escaleras.
No.No.No.¡¡¡¡NO!!!!
-Yo: ¡HARRY!-grité a
pleno pulmón pero no lo pude atrapar para que no se cayera.
-Rubia: ¿HARRY? ¡HARRY
DESPIERTA! ¡SOY GEMMA! Tu hermana…-dijo mientras le daba una pequeña bofetada
en la mejilla. Había mancha de sangre en el suelo. Se había abierto la cabeza.
***
-Yo: Ha sido mi puta
culpa-lloriqueé. Abrazándome a Gemma –Fui tan idiota de pensarme que os estabais
liando…-murmuré
-Gemma: Harry se pondrá bien Oihana-susurró y asentí con la cabeza mientras
esperábamos a ver si alguien nos decía cómo estaba Harry. Estábamos en el
pasillo de urgencias en el hospital. Después de la ostia habíamos llamado a la
ambulancia y de casa a aquí lo había traído. Yo había ido con él en la
ambulancia y Gemma nos siguió con el coche. Se ve que había venido a ver a
Harry porqué está había cortado con el novio, con el que llevaba dos años y
entre Harry y Gemma siempre se consuelan en estos temas. Ah, y otro pequeño
detalle. Se había teñido de rubio.
Mierda, cualquier cuñada me hubiera golpeado por cargarme a su hermano
hasta morir yo también. Oihana Harry
no está muerto.
Eso espero.
-X: ¿Familiares o amigos de Harry Styles?-preguntó un médico de guardia y
rápidamente nos levantámos del sitio. Ni si quiera habíamos avisado a los
chicos ni a las chicas.
-Yo: Dime que está bien si no quieres que te queme el hospital-dije
agarrándolo de la bata larga y blanca.
Me miró y tragó saliva. Gemma soltó una pequeña risita pero seguía muy
preocupada por su hermano.
-Doctor: Se pondrá bien, solo es un pequeño golpe-respondió y lo solté
mientras suspiraba-
Ahora está en coma.
Por Jesús.
-Gemma: E-en coma?-preguntó ya que a mi no me salía el habla.
-Doctor: Es question de horas, días semanas meses…que despierte-murmuró.
-Yo: ¿Me…meses?-pregunté y una lágrima recorrió mi mejilla izquierda.
-Gemma: ¡¿PERO NO HA DICHO QUE SE PONDRÁ BIEN?!-exclamó, esta vez era ella
la que agarraba a él cómo lo había hecho yo escasos minutos antes.
-Doctor: Cuando despierte estará bien, no tendrá consequencias el golpe-.
-Yo: Claro cabrón CUANDO DESPIERTE-bufé
dando una patada sorda al suelo casi transparente del pasillo de urgencias del
hospital-Lo quiero ver.
-Doctor: Lo podrán ver cuando lo trasladen a planta-murmuró
-Yo: ¡He dicho que lo quiero ver ahora!-exclamé.
Gemma lo miró con mirada seria. Ella también lo quería ver.
-Doctor: 20 minutos. Pero luego os tendréis que marchar y ya mañana por la
mañana venís, ya que ya estará en planta. ¿De acuerdo?-preguntó mientras se
guardaba un bolígrafo que antes tenía en la mano para guardarlo en un bolsillo
de su bata.
-Yo: Vale-murmuré y Gemma y yo fuimos prácticamente corriendo hasta donde estaba
Harry.
***
Gemma salió después de ver y hablar con Harry. Éramos conscientes de que no
respondía pero igualmente le hablábamos. Me había dejado sola con él y yo estaba
agradecida por eso.
-Yo: Mierda soy una estúpida idiota-me agaché para darle un beso y
seguidamente me coloqué de pie a su lado mientras le cogía de la mano y hacía
que nuestros dedos se entrelazaran entre ellos.
-Yo: Podrías decirme que tu hermana se había teñido de rubia-murmuré.-Ha
sido mi culpa,
Harry yo…pensaba que me estábas engañando con otra y…-sorbí por
la nariz mientras lloraba a moco tendido-No…no puedes estar en coma…te necesito…te
necesitamos…Imagina los titulares ‘’Oihana, la novia de Harry styles, deja al
cantante K.O. por tirarlo por las escaleras’’-arrugué la frente con tan solo
imaginármelo-Mierda Harry no me hagas esto, debes de despertar. No puedo estar
sin ti, al principio te odiaba a mi manera, pero ahora…ahora te amo, y lo
sabes, no me puedes dejar sola. Millones de adolescentes locas (entre otr@s
edades) vendrán con piedras en sus manos y en sus mochilas para tirármelas en
la cabeza. +¡POR TU CULPA HARRY ESTÁ EN COMA!-exclamé un poco alto-La verdad,
me importa un comino lo que puedan hacer conmigo. Solo quiero que despiertes.
Llevas casi media hora en coma y ya te echo de menos. Harry Edward Styles Cox
despierta de una maldita vez…-sollocé mientras me agachaba y puse mi frente
delante de su frente-Te amo Harry…aunque seas un idiota-sonreí débilmente y me
levanté para irme no sin antes besarle.
Cogí mi chaqueta con mi otra mano y cuando me quise separar de él algo no
me permitió que me moviera.
-Yo: Malditos cable…-me giré y vi a Harry mirándome pícaramente.-¡HARRY!-grité
y me abalancé sobre mi novio.
-Doctor: ¿Ya le puedo decir a su hermana que ya ha despertado?-preguntó mientras hacía comillas cuando dijo despertado
y miré confusa a ambos.
-Yo: ¿Cómo que despertado y no
despertado?-pregunté y Harry sonrió nerviosamente al doctor-Harry Edward Styles
Cox ¿NO HABRÁS FINGIDO ESTAR EN COMA VERDAD?-grité y alcé una ceja mientras me
aparté bruscamente de él.
-Doctor: El demonio en persona…-murmuró y lo asesiné con la mirada. Este
abandonó la pequeña habitación de urgencias.
-Harry: Te lo puedo explicar…-susurró con miedo mientras alzaba sus manos
en son de paz-.
-Yo: ¡¡¡PERO TU ESTÁS LOCO!!! ¿¿¿TU SABES EL PUTO MIEDO QUE HE TENIDO QUE
PASAR???-exclamé perdiendo mi sentido común por completo. ¡Es que estaba chalado!
-Harry: Era para ver tu reacción…-dijo inocentemente.
-Yo: ¡PUES UN PUTO PARO CARDÍACO! ¡ERES MI VIDA JODER! ¡SI TE PASARA
ALGOYO…YO…YO…!-apagué
mi voz de repente y vi cómo sonreía victoriosamente.
-Harry: Así que soy tu vida…-dijo un tanto pícaro.
-Yo: ¿Tú?- dije mientras le apuntaba con un dedo señalándolo. ¡JAJAJAJA! Tsé
que sí idiota.
-Harry: Ahá-se incorporó de la cama y me tensé. ¡Por dios! Llevábamos casi
un año saliendo y aun cuando se acercaba a mi notaba como mi piel se ponía como
si fuera una auténtica gallina. El efecto que hace este hombre sobre mí no es
normal.
-Yo: No jodas que solo querías escuchar eso-pregunté incrédula y asintió
con la cabeza. ¡Awwwwww! ¡PERO ES UN MALDITO IDIOTA!-Eso es…tremendamente
adorable-sonreí dulcemente y él también lo hizo pero le propine una colleja-Y
la próxima vez, pídemelo idiota-repliqué y asintió con la cabeza como tal niño
pequeño mientras murmuraba maldiciendo a algo.
-Harry: Dime que soy tu vida-murmuró y sonreí idiotamente.
-Yo: Eres mi vida-dije y él me dejó hueco para poder sentarme encima de él,
me rodeó con sus brazos.-Ahora dímelo tú-pedí tímidamente. Dios esto era
absurdo. Pero me encantaba.
-Harry: Eres mi vida-susurró a escasos centímetros de mi oreja y un
escalofrío recorrió toda mi espalda.
Giré mi cara y nuestros labios se rozaron. Él hizo que la pequeña distancia
acabara siendo nada dándome un apasionado beso.
Jugueteamos con nuestras lenguas hasta que él mordió mi labio inferior y yo
hice lo mismo
con él del chico.
Harry se motivó y empezó a meter
sus manos por dentro de mi camiseta. Debía parar esto.
Me aparté sonriendo coquetamente de mi novio y él hizo un gesto de
fastidio.
-Yo: No lo pienso hacer en un hospital, y además esta habitación que ni si
quiera es de planta-dijo y él me miró pervertidamente. Oh Harry.
-Harry: Oh venga vamos. Dime que nunca has pensado hacerlo en un
hospital-dijo y me empezó a besar nuevamente.
-Yo: No soy tan pervertida cómo tú-susurré y lo oí gruñir entre dientes.
-Harry: Va...uno rápido-suplicó el cantante, solo le faltaba ponerse de
rodillas. Rodé los ojos.
-Yo: Harry te voy a mandar a la mierda. Y cuando vuelvas a casa dormirás en
el sofá-amenacé. Dios, parecíamos un matrimonio.
-Harry: ¡NO! En el sofá no!-exclamó aterrorizado. Volví a rodar los ojos. Este
chico era un exagerado.
-Yo: No te van a comer Styles-reí.
-Harry: Pero en el sofá estaría solito, sin poder abrazarme a ti-murmuró y
me abrazó por detrás mientras rodeaba con sus brazos mi cintura.
-Yo: Eres un idiota pero te quiero-sonreí, me giré y me besó la mejilla.
-Harry: Eres una bestia a veces pero te amo con locura-dijo y lo besé yo la
mejilla.
NARRA LOUIS:
Sonreí nerviosamente. Hoy les iba a contar a los chicos que me casaría con
Alex. La había ido a buscar dónde vivía para ir todos a cenar a casa de Zayn,
allí daríamos la noticia.
Canté un tanto motivado las canciones que sonaban un tanto altas por todo
el coche. Me sentía feliz, muy muy feliz.
Aparqué y salí dando brincos subí hasta su piso y llamé al timbre. En menos
de 5 minutos mi preciosa prometida abrió la puerta mientras se estaba colocando
unos pendientes que le regalé meses atrás.
-Alex: ¿Llegas temprano no?-preguntó confusa mirando la hora de su reloj.
-Yo: Es que me hace mucha ilusión-dije tímido y sonrió. Se acercó a mi y me
besó tiernamente.
-Alex: Aún no me lo creo-susurró a escasos centímetros de mis labios y los
junté.
-Yo: Yo tampoco créeme-sonreí la cogí de la mano y la chica cerró la puerta
con llave.
Llevaba un vestido formal-informal negro, le quedaba muy bien.
-Alex: Lo escogió Anna-se encogió los hombros-Sabes que nunca me compro
vestidos-rio y yo solté una pequeña carcajada. Cierto. Abrí la puerta del ascensor
y pasamos dentro. Siguiente parada, casa
de Zayn y Carolina.
***
Llegamos y todos estaban sentados en la mesa. Solo faltábamos nosotros y
eso que habíamos ido con tiempo.
-Yo: ¡A PIÑAATAAAAA!-exclamé y todos se pusieron a reír. ¿Qué? Había traído
una piñata.
Cenamos tranquilamente entre risas mientras todos hablábamos con todos.
-Zayn: Chicos, os tenemos que decir una cosa Carolina y yo-sonrió el chico
a su novia y esta asintió tímidamente hacía él y luego nos miró a todos.-Nos
vamos a casar-dijo y por un momento nos quedamos callados todos. Anna no tardó
en tirarse encima de Carolina y lo mismo hicimos nosotros con Zayn.
Después de felicitarlos decidí que yo también tenía que hablar pero Alex me
interrumpió.
-Alex: ¡LOUIS ME PIDIÓ MATRIMONIO!-dijo feliz. Adoraba verla así y todos
también se alegraron de nuestro próximo enlace.
-Harry: Bien, ¿alguien más se va a casar?-preguntó soltando una carcajada y
Oihana le pegó un pequeño puñetazo en el brazo. Este Harold…
-Anna: Esto…-todos nos callamos y miramos a nuestra amiga-Niall y yo fuimos
al ginecólogo-explicó y nos miramos confusos entre nosotros para mirar a
nuestro amigo irlandés que estaba nervioso en su asiento. –No me venía la…-sonrió
tímidamente-Ehem, creo que ya lo sabéis. –Y me hicieron la prueba allí mismo.
Todos esperamos el resultado. Niall cogió la mano de Anna dándole una
especie de suporte mural y emocional por lo que se veía.
Anna suspiró, miró al techo y nos miró a cada uno de nosotros tomándose
tiempo.
-Anna: ¡No estoy embarazada!-exclamó feliz y todos damos un suspiro de
alivio. Sabíamos que si lo estará sería una gran putada, aunque Niall ni
nosotros la dejaríamos de lado. Pero igualmente ya tendrían tiempo para tener
hijos. Igual que las otras parejas tendríamos también.
GO GO GO GO GO GO GO GO GO GO GO GO
ResponderEliminarBODAS C'MON!!!!
ööööö
Y ENTONCES LAS DOS PAREJAS QUE CASARON EL MISMO DIA, MOLARIA QUE ES CASESIN TOTES LES PARELLES EL MATEIX DIA SERIA COM :5 BODAS, PARQUE LUCECITAS XD
OOOOOOOOooooooooooooOOOOOOOOOOOOoOoOooOoOoOoOoOoooOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOGGGGGGGGGGGGGGGGUUUUUUUUUUUUUUUUUUUUUAAAAAAAAAAAAAAYYYYYY
ResponderEliminaruna cosa, podries posar la foto a on surtne els personatges?? ya saps.. o nose si las porasajhfdsf
GUADGISUDHGFUFIUYRE8T95487985798698UTORIGHJKFDHBGKJFDGHJDFHKJHKJHJKHKJH
Wooooow! Sta suppeeeeer hiiipeeeeer meeeeeeeegaaaaa bee! Es simplement perfecte! Esperooo el proxiim capitool impacient! :)
ResponderEliminarxD ami si que me ha dao una parada cardíaca cabronaa xD mola! lo k no entiendo es pk se besaba con su hermana....... x'D bah es igual!! sta mlt bé, mencanta. sí, mencanta (després ja vuràs com em tornes a preguntar q si mha agradat... ^^) lerolerolero 3 bodas de más!!! (no pero casi xD) q guaaaaaaiii 2 bodesss!! x un moment mhe pensat q la anna estava embarassada! jjajajajja malegro d q no sigui aixi : ) i k calent el HAROOOOLD, en un hospital.... esk miraa kkkkk...!!
ResponderEliminarjjajajajajjajajajajaja mola el nou look d la silvia : P i haver si os cargais ya a la barbie d los huevos! xD jejeje
Bno, amb espectatives pel següent capi ; )
LOV U SWEETIE <3 .x
xxoo