jueves, 29 de agosto de 2013

33. El amor es difícil.

NARRA HARRY:

Me he quedado destrozado. Joder, llevo tres horas sentado aquí, mirando el lago simplemente pensando.


Demasiado pronto? Complicado? JODER! qué le he dicho que la quiero!.

Mis lágrimas empezaron a recorrer toda mi cara, hace 3 horas que se había ido, hace 3 horas que habíamos discutido, hace 3 horas que habíamos llegado de una cena en el london eye, hace 3 horas que no paro de pensar en ella. 

La rábia invadió todo mi cuerpo, y empezé a darle puñetazos a la roca, cuándo mis nudillos empezaron a sangrar lo hize aún más fuerte mientras seguia llorando, por lo ocurrido y por el daño que me estaba haciendo yo solo.  -Soy Harry Styles! Puedo conseguir a la chica que quiera y me apetezca!-grité enfadado y llorando a más no poder.
La queria a ella...solo a ella. Me senté y me quedé otra hora más pensativo. Más tarde regresé a casa, me dolían mucho las manos pero más me dolía el corazón.

Solo quería llegar a casa tumbarme en mi cama y dormir...si me era posible....

NARRA OIHANA:

No tengo ni idea hacía dónde voy, ni tampoco de dónde vengo, me he perdido hace horas y la verdad es que no me importa nada absolutamente esto.
Quiero volver a ver a Harry, decirle que le quiero...

Decidí hacer stop, ya que estába en una carretera, pero no sabía si me iba de londres o simplemente volvía a la ciudad, ya que el lago estába un poco apartado, pero más me había apartado yo de allí caminando.

Al cabo de 15 minutos por suerte un coche paró, era una família, y me hizo un hueco detrás del coche con su hija que tenía pinta de ser un poco más pequeña que yo. 

-Padre: A dónde te llevamos hija?-preguntó mirando hacia atrás.

A casa de one direction, pensé, una de dos o se burlaban en mi cara o se volvía histérica la niña.

-Yo: Al centro porfavor, es que no sé volver-. Desde el centro sabía cómo volver hacía casa.

-Padre: Tranquila, nosotros ibámos allí también-sonrió.

-Yo: Gracias-. intenté sonreir pero era lo que menos me apetecía en ese momento.

La hija se limitó a ofrecerme un auricular, ya que estába escuchando música. 

Genial, lo que me imaginaba 1D.... me van a perseguir o qué?

WMYB...el solo de Harry...una lágrima empezó a recorrer mi mejilla, rápidamente me la limpié, no quería montar un especáculo delante de esta família, encima que ya han sido bastantes amables acogiéndome siendo una desconocida para ellos.

Durante todo el viajecito escuchando canciones de ellos, vale que era una de las cosas que me encantaba hacer, escuchar música de ellos y más en el coche pero no, ahora no...
Al bajar del coche di las gracias otra vez, y me fui andando hacía casa. Tarde un poco más de media hora.

Estába muy cansada, solo queria estar en casa, en la cama y romper a llorar.


NARRA ANNA:

Las 3 de la madrugada y aún no han vuelto, yo aquí cómo una madre sentada en el sofá del sillón.

-Anna, aún estás esperando?-dijo Niall asomándose por el salón.

-Yo: Pero y si les ha pasado algo?-pregunté preocupada y dándo un sorobo a mi café que era lo que me mantenia despierta a esas horas.

-Niall: No tienen 12 años Anna-dijo riendo viniendo hacía mi.

-Yo: Ya pero...-.

-Niall: Lo más probable es que hayan ido a un hotel, a ya sabes-dijo alzando una ceja.

-Yo: Pero serás guarro!-le di un puñetazo en el brazo.

-Niall: Shh vas a despertar a los demás-dijo riendo aún.

-Yo: Y tu con tu risa tan escándalosa no, no?-ironizé.

-Niall: Eso es otro caso-paró de reir y me sonrió.

-Yo: Si, si yaya-

-Niall: Ven-me cojió en brazos, y fuimos escaleras a arriba. Cuando oímos las llaves, alguien había entrado.

-Yo: Vámos pueden ser ellos-dije tirándo de su camiseta para que bajara otra vez.

-Niall: Voy...-bajámos las escaleras y vimos a Harry, con la cara roja, llorando, y sus manos destrozadas. -DIOS! pero que has echo?-me dejó en el suelo y fue a por su amigo.

Yo como pude me arrastré hacía dónde estaban ellos, Harry no articulo palabra, simplemente abrazó lo más fuerte que pudo a su amigo, aunque no tenía muchas fuerzas en ese momento. Cómo se podía ver a simple vista.

-Yo: !¿Qué...qué....qué ha pasado?! dije nerviosa y muy preocupada. Me imaginé que había echo daño a Oihana, pero en qué cabeza cabe? Es imposible, él nunca la haria daño.

No contestó.

-Niall: Tranquila-dijo Niall mirándome, también con la misma cara de preocupación que yo, o incluso más, se notaba que estába mal por ver a Harry así.-Espera Harry -dijo separándole suavemente de él -Ahora vengo, que la he dejado tirada en el suelo-dijo señalándome e intentando animar un poco el ambiente -Ahora vuelvo, y hablamos, de acuerdo?-sonrió a su amigo. Este se limito a asentír con la cabeza.


Vino hacía mi y me levantó. Fuimos otra vez escaleras arriba y llegamos a nuestra habitación, me tumbó en la cama.

-Niall: Buenas noches princesa, mañana te cuento, te quiero-besó mi frente.

-Yo: Vale- dije aún preocupada.

Salió de la habitación y apagué la pequeña lámpara qué teniámos en la mesita de al lado de la cama. No entiendo por qué traerme a la cama, no podía dormír.

NARRA OIHANA:

Por fín llegue a casa, pero para mi sorpresa ví la moto aparcada de Harry, genial, por un momento había olvidado que ahora vivía aquí junto a él...

Decidí coger las llaves y entrar, intenté hacer el menos ruido posible pero no hizo falta, ya que sentado en la pared justo al lado estába él. Levantó su cabeza para mirarme, ya que hace segundos estába abrazado a sus rodillas y con la cabeza agachada, me miró y seguidamente volvió a la posición con la qué estaba. 

Lo ví destrozado, y supongo que él a mi también, subí las escaleras y ví a Niall.

-Niall: Se puede saber qué ha pasado?-preguntó intentando que Harry no nos oyera.

-Yo: Niall no me apetece hablar, lo siento-dije yéndome a alguna habitación, me da igual cúal necesitaba dormir.

-Niall: Ya hablaremos-dijo preocupado sediéndome el paso.

Estába oscuro, no pude distingir en qué habitación me metia, abrí una, y encendí la luz, la de Zayn, no estába así que me imagino que se habrá quedado a dormir en casa de Carol, el caso es que ahora ni lo sé ni me importa.

Me tumbé en la cama, no sin antes echar el pestillo, ahora que recuerdo compartían habitaciones entre ellos, pero bueno da igual, aquí hay otra cama así que si es de alguien aparte de Zayn igualmente no podrá entrar. Rompí a llorar esta vez si que exploté lo necesitaba, eran demasiadas horas aguantándome las lágrimas.

NARRA NIALL:

Bajé al piso de abajo, y lo ví sentádo en el suelo llorando. Me senté a su lado.

-Yo: Se que no quieres hablar, supongo pero..-.

-Harry: P...por...porqué me afecta tanto?-alzó la cabeza.

-Yo: Por qué la quieres...-dije sonriéndo.-Pero ahora, dime, que ha pasado? Te has peleado con alguien? Habéis discutido?.

Me esplicó todo. Lo entendía perfectamente, pero también me descolocó que se lo tomara tán a pecho, Oihana tenía razón, la vida junto a ''famosos'' es difícil, pero yo apuesto por ellos, se que al fin y al cabo acabarán juntos, simplemente lo sé.








5 comentarios:

  1. aii que trist no? ;n;...
    en serio fa pena

    ResponderEliminar
  2. Oh deu meu m'encanta encara méss poobreeeeettt uiii me'l imagino.... poobreet em fa penaa... me lo como!! mencanta mencanta mencanta mencanta moolt mel puc llegir tantíssimes vegadeess... i no em cansaria!!!! uiiiiii.... un capítol emocionant (enserio)!! x dioosss escriu meesssssssssss qierooo maaaaaaaaassss (mestic trastocant, m'està trastocant..) <3<3<3

    ResponderEliminar
  3. Silvia: Si...me emocionat al escriurel:$ Pro bnu com diu el títol, el amor es difícil..:))

    Oihana: Jajaja yo tmbé mel imagino:(

    Grácies a les dues! Em feu feliç :3

    Tranquiles que pasarán una mala racha...pero tot bueno, el amor es més fort que cualsevol cosa, o no?¿

    :P <3

    ResponderEliminar
  4. siii, evidentmentt!!! ai mencantaaaaa (pesada!! ya lo sé! ¬¬) harryyyy....... <3

    ResponderEliminar
  5. :D jajajaja es molt mono:3:$ No ets pesada:))

    ResponderEliminar